In the attempt to “unframe” the design of the Philippine flag, an emblem naturalized through the course of history, there is a problem seen through its symbolization. In the process of unframing the designs, there is a use of a Deleuzian (as Villani quoted in his essay to be Deleuzian is “to be on the look out”) concept. In “Why Am I Deleuzian?” of Arnaud Villani, he said that Deleuze is a great historian only because he is a great philosopher. The ideas of Deleuze are not limited to Post-Marxist but his concepts go beyond with what he intended, his concepts can be stretched. The Deleuzian concept also extended to Post-Structuralism (where there is a questioning and “redefining” of symbols). Deleuze, being a historian, looks at concepts and finds their problems.
In Villani’s essay, there is such as the Philosophy of Art. He said that we stop at art and not even look what is behind it. Deleuze is a great philosopher because he tries as much as possible to look at subjects and questions them. Deleuze’s theory of art is that once there is art there is resistance. Art resists itself.
Our Philippine flag is a symbol, an art that we learned to respect. In the course of history, we learned its symbolic importance but dismissed the idea of looking far beyond what we have learned. The idea of the Philippine flag is a symbol that encompasses the identity of Filipinos. The first process in this attempt is to look at the history of the Philippine flag.
The Philippine Flag is a symbol that represents the Filipinos/ Philippines. The Philippine Flag was designed by Emilio Aguinaldo and was sewn in Hong Kong by Mrs. Marcella de Agoncillo with the help of Lorenza (her daughter) and Mrs. Josefina Herbosa de Natavidad (Rizal’s niece).
In the history of the Philippine flag, the root of its creation started during the Spanish Colonization. During this Colonization period, Andres Bonifacio who was the leader of the said group had his own flag of the KKK, it was rectangular and the color is red which signifies their oath to the Katipunan , that they are prepared to shed blood for the Mother country, and the three KKK sign in the middle in white ink .
It was not only Bonifacio who had a flag of the Katipunan, on the contrary, many different designs of the KKK flag came out because the Katipunan does not have a unified or codified flag, and it was also in this process that the mythological sun (the one that has a face) emerged.
The Katipunan is the group that symbolizes the Filipinos resistance to the Spanish colonizers, thus the group’s flag is the emblem that shows their resistance. So the time that the Philippines had its National flag (Aguinaldo’s “Masonic “design), it was raised on the twelfth of June, the day that the Aguinaldo raised it and called our country “Independent” of any colonization. The flag was rectangular in shape, has a white triangle on the left end, the mythological sun in the center of it and three stars on each side of the triangle. The blue stripe is on the upper part of the flag and the red stripe on the lower part. The white triangle, which was put in the flag in honor of Aguinaldo’s free-masonic fraternity, symbolizes equality and also the KKK group. The mythological sun which have eight rays symbolizes the first eight provinces (Nueva Ecija, Bulacan, Manila, Cavite, Pampangga, Bataan, Laguna and Batangas) who resisted when they were put under martial law; also independence because the big sun represents the Filipinos great step not under the colony, the three stars symbolizes Philippines’ main geographical archipelago Luzon, Visayas and Mindanao, the blue stripes means peace, justice and truth; and the red stripe symbolizes patriotism.
The flag at that time was a symbol that embraces Filipino identity, but if we remove the revolution against the colonizers altogether, the flag’s design would not capacitate the Filipino identity. Even then, the colors of the Philippine flag: red, blue and white, is a sign of gratitude of the Filipinos towards the Americans. The only thing that is Filipino in the flag is the sentiment that it carries with it, the idea that it is a sign of our unity against the colonizers.
Basically the Philippine Flag is the symbol when the Filipinos are resisting the Spanish Colony (The Revolution), it is Filipinos war symbol and independence symbol, without these concept the design of the flag would crumble and maybe only the stars will remain (or it can also be removed for it was based on the stars on the American flag which “represents” its 50 states).
The design made in this project is a simple design, the wave. The design is not based on the old designs but rather the design is made relevant to modern Filipinos. There are three waves because they represent the three main islands of the Philippines: Luzon, Visayas and Mindanao which are separated by the sea. Another signification of the waves is connection, not only to our fellow Filipinos (despite of geographical separation, or whether they are living or working abroad) but also connection to other countries (the result of globalization). These waves are made not as a sign of Filipinos’ unity but as a sign of the Filipinos’ bond (to other Filipinos and foreigners). Wave is a sign of Filipinos’ strength through life. Waves in their own, are cyclic, the waves go up and break and again they repeat the process, like the Filipinos, sometimes they are up and sometimes down but still they continue to live even through hard times. Wave is a surge, most young modern Filipinos like to rush forward in many things but they like to go forward and progress or simply go forward. Lastly, the wave symbolizes that we are easily taken by what is trendy, what is hot and what is in (i.e K-Pop, Koreanovelas, Japanese Animes, etc.).We Filipinos like to go with the flow.
We see that that in application of Deleuzian concept in art, we see that the Philippine Flag is not as appropriate as a symbol for the Filipinos of today because the flag itself is a fabrication of other designs. A mere copy of foreign and masonic designs that were put together to create a flag that is said to be “Filipino”. The wave is a design that is said to be Deleuzian because wave is a sign of inconsistency, thus the wave even though an alternative design will in future be a design inconsistent or irrelevant to the Filipinos. Inconsistency in the form of the wave can be subjected to the unframing process. It is open to another unframing procedure that will give birth to another art or design.
“The Evolution of the Filipino Flag.” http://www.msc.edu.ph/centennial/flags.html.accessed on: September 4, 2009.
“Philippine Flag History.” http://www.ac.wwu.edu/~fasawwu/resources/philippines/flag-history.htm. accessed on: September 4, 2009.
“The Philippine Flag – its masonic roots.”http://www.worldflags101.com/p/philippine-flag.aspx. accessed on: September 4, 2009.
Macdonald, Ian. “History of the Philippines Flag.” http://www.crwflags.com/fotw/flags/phhist.html. accessed on: September 4, 2009.
Boundas, Constantin ed. “Deleuze and Philosophy.”Great Britain: Edinburgh University Press, 2006.
Thursday, September 17, 2009
THE DEATH, THE DEMON AND… WHATEVER by Raymundo Juan Bautista III
Nowadays, many teenagers adore figures and images that resemble the demon or anything related to death and sometimes violence. You can find these images on shirts, posters or even on their online accounts, especially on social networking websites. And sometimes, they also name themselves such as DEaTh666, angelofdeathxxx, the_reaper etc. But why? Did religion failed to prohibit evil worshiping. In this paper I shall deal the problem of occultism in relation with the stage of adolescence. Is this a problem that we should not take for granted? Or is not a problem at all?
On my first work in this paper, I first dealt with the thesis of Repetition. I was thinking that maybe most of the teenagers find it as revolutionary to the traditional way of living and thinking. But I found out the idea of occultism is not the “pull factor” that made the most teenagers like demonic figures. Rather it is the figure itself, the “message” of the images to the youth. I realized it when I saw a t-shirt with a face of Che Guevarra on it. I wonder if that guy is a Communist and he knows who Che Guevarra is because most of my friends who wore Che Guevarra shirts did not really know who he is and are against Communism, they said they just followed the trend of wearing such shirts. With this analogy, I decided to use Semiotics and Jacques Lacan’s philosophy of language (note that the language does not only refer to the text or letters, it can be a picture, a sound etc.) rather than to use the thesis of Repetition.
Hundred years ago, occultism is not a problem among the youth; it is the problem among the adults. I am not saying that there is no adolescent who admire occultism. My point is, most of the occultists are adults because what made them adore occultism is the “doctrine” and not the images only. Catholic Church (you can the roots of occultism in Europe during the Middle Ages) was very strict on occult images and church leaders even ordered the destruction of such images. So, we cannot take the images as the responsible before. But now, occult images are almost everywhere because of the media. Besides there are bands such as KoRN, Slipknot and Disturbed which are occult heavy metal bands. Actually the band Slipknot is now celebrating their 10th Anniversary this month.
According to Lacan, the unconscious is like the language which is structured and has a tension with the ego. It was created by and reflects language for language is the key role for the creation of a picture of one’s self. He calls this stage the mirror stage. Lacan clarifies that mirror stage does not only happen during childhood but it is a permanent structure of subjectivity. It is during the post-mirror stage where the individual’s desire to make his/her own identity remains, hedged about by prohibitions and compromises, into adulthood, and provides the identification with its own logic, language and intentionality. This usually happens during adolescence where the mind gets broad and curious. I strongly believe that the curiosity pushed the teenagers to admire occultism because it is something different from the regular way of life and thinking their parents introduced to them.
Base on my experience when I was still in my younger years, the demonic or death-like images, to me, signifies power. I give myself the impression of being a powerful person, someone who strive for greatness and superiority and indestructible. This is probably the reason why I liked the image of Angel of Death or Kamatayan. All the living things are passive to Death (with the exception to the self styled death, thank you Kuya Mo and Ate Anjoy for clearing this) and there is no way we can escape it though there are efforts of human agency to at least halt Death.. Besides, Death also brings extinction and disability. That is why many fear Death and that is also the reason why many like to be like Death because of its power that no human can escape. But my obsession with Death was not so bad. I did not turned to be homicidal or whatsoever, it is only the image of Death that resembles the abilities I liked most which I adore.
Demonic images also signify power. God, as we know, is Almighty and perfect. To go against such individual really takes a lot of courage, since no one can stand a chance to God. It also signifies violence, which is a theme that most teenage boys like. However, only the occultists themselves are the one who really stood against God and not the people who only take demonic images in order to look cool. My high school classmates also made their online game characters look demonic, since the game was a gun battle. But they are church goers and still have faith on God. I’ve searched on the internet names with people who have demonic names or have a demonic image as their account picture. And they do not look occultist when I saw their personal pictures. They are just bunch of cool dude wannabes and do not live in doctrine of occultism.
In conclusion, the problem of occultism in youth is generally not so bad. But this not a problem that we take for granted because it can lead to other worse problems such as indiscriminate killings because of the obsession to the demon and violence. I can still a case where a kid killed his parents only because he believes that killing signifies strength. Do you think he got his belief from occultism? Probably yes but I’ll never know.
Sources:
Chandler, Daniel. Semiotics: The Basics (2001) London Routledge
Gordon, Irving World history,1994 New York AMSCO School publicatio
Jacques Lacan and the Philosophy of Psychoanalysis(1986) University of Illinois Press
Santrock, John W Adolescence: An Introduction (1993) Brown & Benchmark
Facebook.com, Friendster.com, Youtubecom for online accounts
[1] Anthony Giddens’ “human agency”
On my first work in this paper, I first dealt with the thesis of Repetition. I was thinking that maybe most of the teenagers find it as revolutionary to the traditional way of living and thinking. But I found out the idea of occultism is not the “pull factor” that made the most teenagers like demonic figures. Rather it is the figure itself, the “message” of the images to the youth. I realized it when I saw a t-shirt with a face of Che Guevarra on it. I wonder if that guy is a Communist and he knows who Che Guevarra is because most of my friends who wore Che Guevarra shirts did not really know who he is and are against Communism, they said they just followed the trend of wearing such shirts. With this analogy, I decided to use Semiotics and Jacques Lacan’s philosophy of language (note that the language does not only refer to the text or letters, it can be a picture, a sound etc.) rather than to use the thesis of Repetition.
Hundred years ago, occultism is not a problem among the youth; it is the problem among the adults. I am not saying that there is no adolescent who admire occultism. My point is, most of the occultists are adults because what made them adore occultism is the “doctrine” and not the images only. Catholic Church (you can the roots of occultism in Europe during the Middle Ages) was very strict on occult images and church leaders even ordered the destruction of such images. So, we cannot take the images as the responsible before. But now, occult images are almost everywhere because of the media. Besides there are bands such as KoRN, Slipknot and Disturbed which are occult heavy metal bands. Actually the band Slipknot is now celebrating their 10th Anniversary this month.
According to Lacan, the unconscious is like the language which is structured and has a tension with the ego. It was created by and reflects language for language is the key role for the creation of a picture of one’s self. He calls this stage the mirror stage. Lacan clarifies that mirror stage does not only happen during childhood but it is a permanent structure of subjectivity. It is during the post-mirror stage where the individual’s desire to make his/her own identity remains, hedged about by prohibitions and compromises, into adulthood, and provides the identification with its own logic, language and intentionality. This usually happens during adolescence where the mind gets broad and curious. I strongly believe that the curiosity pushed the teenagers to admire occultism because it is something different from the regular way of life and thinking their parents introduced to them.
Base on my experience when I was still in my younger years, the demonic or death-like images, to me, signifies power. I give myself the impression of being a powerful person, someone who strive for greatness and superiority and indestructible. This is probably the reason why I liked the image of Angel of Death or Kamatayan. All the living things are passive to Death (with the exception to the self styled death, thank you Kuya Mo and Ate Anjoy for clearing this) and there is no way we can escape it though there are efforts of human agency to at least halt Death.. Besides, Death also brings extinction and disability. That is why many fear Death and that is also the reason why many like to be like Death because of its power that no human can escape. But my obsession with Death was not so bad. I did not turned to be homicidal or whatsoever, it is only the image of Death that resembles the abilities I liked most which I adore.
Demonic images also signify power. God, as we know, is Almighty and perfect. To go against such individual really takes a lot of courage, since no one can stand a chance to God. It also signifies violence, which is a theme that most teenage boys like. However, only the occultists themselves are the one who really stood against God and not the people who only take demonic images in order to look cool. My high school classmates also made their online game characters look demonic, since the game was a gun battle. But they are church goers and still have faith on God. I’ve searched on the internet names with people who have demonic names or have a demonic image as their account picture. And they do not look occultist when I saw their personal pictures. They are just bunch of cool dude wannabes and do not live in doctrine of occultism.
In conclusion, the problem of occultism in youth is generally not so bad. But this not a problem that we take for granted because it can lead to other worse problems such as indiscriminate killings because of the obsession to the demon and violence. I can still a case where a kid killed his parents only because he believes that killing signifies strength. Do you think he got his belief from occultism? Probably yes but I’ll never know.
Sources:
Chandler, Daniel. Semiotics: The Basics (2001) London Routledge
Gordon, Irving World history,1994 New York AMSCO School publicatio
Jacques Lacan and the Philosophy of Psychoanalysis(1986) University of Illinois Press
Santrock, John W Adolescence: An Introduction (1993) Brown & Benchmark
Facebook.com, Friendster.com, Youtubecom for online accounts
[1] Anthony Giddens’ “human agency”
Wednesday, September 16, 2009
ANALOHIYANG ESTUDYANTE / MGA LARAWAN NG ISIP by Nina Patrizzia Panaligan and Raissa Realeza
Minsan isang araw, sa palengke, natutunan ko ang kabuluhan ng pagaaral. Ang magaling na mag-aaral pala ay maihahalintulad mo sa sago. Maliban sa pagiging malambot, madulas, at matamis ng lutong sago, may ilan pang mga katangian ito na makapagpupukaw sa ating diwa.
Sa palengke, ang mga bilugang sago ay makikita sa mga palanggana habang nakababad sa tubig. Para silang kumpol-kumpol na itlog ng palaka. Animo'y tulog at masarap gisingin. Ang ilan ay may puti sa gitna at ang iba nama'y wala. Nangilabot ako sa kanilang itsura. Napagpasyahan kong huwag ng lahukan ng sago ang aking lulutuin.
Naghihintay ako ng taxi sa Magsayasay ng maisip ko ang mga bagay-bagay na ito. Isipin din ninyo. Ipagpalagay na ang mag-aaral ay sago, samantala ang tubig ay kaalaman. Kapag ang sago ay iyong pinitpit at pinisil, walang tubig ang sisirit. Sa gayon, may kung anong hiwagang nagagawa ang sago sa tubig, kasing lawak ng nagagawa ng magaling na mag-aaral sa kaalaman.
Ang mundo ay nagiging silid-aralan, at ang kalsada ay nagiging silid-aklatan ng isang magaling na mag-aaral. Siya ay lagi na lang mapagmasid, mapagdamdam, mapagtanong at mapagtuklas, saanman, kailanman. Siya ay laging bukas ang isip at handang mag-ipon ng kaalaman. Kung gayon, tama bang ihalintulad ang isang mag-aaral sa spongha? Kung ang spongha ay pipilipit, tiyak na na purong tubig ang sisirit mula sa kanya. Hindi katulad ng sago. Ganito ba ang mag-aaral?
Si Deleuze ay nagmumungkahi na ang mga katanungan ay dapat na pagganap o praktikal na: "kung ano ang gawin ito?" o "kung paano ito gumagana?", panghalip ng tradisyonal na mga katanungan ng identidad tulad ng “ kung totoo ito?" o "kung ano ito?", Gayundin, sa mundo na kaniyang silid aralan, sa kalsada na kanyang silid-akalatan, paano siya kung mag-aral? Paano?
Sa isang pagtinging maka-Deleuze, ang pilosopiya ay mas malapit na kabagay ng praktikal o malikhaing produksyon kaysa ito ay pandagdag sa isang depinitibong paglalarawan sa umiiral na mundo. Gayundin, sa halip na makita ang pilosopiya bilang isang walang hanggang pagtuklas ng katotohanan, dahilan, o mga universals, si Deleuze ay tumutukoy sa pilosopiya bilang pagbuo ng mga konsepto. Sa pagaaral, parehong ang paglarawan at paglikha ay makabuluhan ngunit, maaring tumigil ang isang mag-aaral sa paglarawan lamang. Kawalan sa kanya ang pangyayaring ito. Tanungin ang sarili kung tayo ay napagiwanan na lang sa paglalarawan ng mundo? Parang isang spongha, oo nga’t bukas ang isip, ngunit hindi makuhang baguhin ang anumang kanyang sinipsip mula sa kanyang mundo. Siya ay mapagtuklas lamang. Sa kabilang banda, sa tubig, ang matigas na sago ay naglalagi ng sapat, hanggat ang tubig ay magklangkit, mag-iba ng kulay, at masipsip ng sago, upang maging kaisa sa pagiibayo ng kanyang pagkasago. Ang sago ay masasabing mapagbuo kaiba sa pagiging mapagtuklas.
Ito naman ang magaling na pag-aaral: ang pagiging parehong mapagtuklas at mapagbuo. Ang mag-aaral na ito ay hindi lamang nagdadagdag ng mga impormasyon at mga teoriya na naglalarawan sa mundo bagkus siya rin ay bumubuo ng mga bagong konseptong hiwalay sa anumang mundo o diskurso. Ang mga konseptong ito, tulad ng mga buo ni Deleuze, Hegel, atbp, ay siya namang nagpapahintulot ng marami pang pagtutuklas at paglalarawan sa ating mundo.
Sa pagkaapukaw ko habang na sa aking pagninilay-nilay napabalik tuloy ako sa palengke para bumili ng sago. Oo nga't hindi kaaya-aya ang kanilang itsura, pero hindi naman importante ang pagtingin ko. Ang mga lutong sago sa plastik, madulas, malagkit, parang itlog ng palaka, ngunit matamis, malambot, at malinamnam naman ay makapagpapamalas ng kanyang sarap kapag hinalo ko na sa aking bilo-bilo. Ang mga mag-aaral na nakapambahay, nakatsinelas, haggard ang mukha, ngunit mapagbuo at mapagtuklas naman, ay makapagpabusog sa gutom na diwa ng lipunan, at sa kumakalam na sikmura ng katarungan.
Parot
ANALOHIYA NANG EPISTEMOLOHIYA
“Creative activity could be described as a type of learning process where teacher and pupil are located in the same individual.
Arthur Koestler
Napagmasdan niyo na ba ng mabuti ang pinintang obrang ito sa lobi. Pinag-aaralan ko si Deleuze panahong mabigyang pansin ko ang obrang ito. Masama kaagad ang dating sa akin ng parot sa larawan. Sa aking tingin, ang paggamit sa simbolong ito ay humahamak sa imahe nating mga taga-UP.
Ayon sa isang onlayn na diksyunaryo, ang parot sa kayarian ng pandiwa ay may mga kabuluhan na: (1) ulitin o tularan nang walang pag-iisip o pag-unawa. (2) gayahin sa parehong paraan. Kung tayo ay sasang-ayon sa ganitong depinisyon ng parot, para narin nating sinabi na ang mga mag-aaral sa UP ay mga gaya-gaya lamang.
Maiba muna tayo. Sabi nila, masamang sumuway sa turo ng Bibliya. Masama ring sumuway sa turo ng ating mga magulang at nakakatanda.Pero masama rin bang sumuway sa turo ng ating mga guro? Sabi-sabi nila na kailangan ng isang mag-aaral na basahin o tantsahin ang mga inaasahan ng kanilang mga guro para makakuha siya ng mataas na marka. Naayon dito, hindi maaring umasa ang isang mag-aaral sa sarili niyang diskarte sa kanyang pag-aaral. Pinapakita ng ganitong kaisipan ang pagtingala ng mga magaaral sa kanilang mga guro.
Sinu-sino ba ang ating mga guro? Pwede kong sabihin na sila yung nagtuturo sa likod ng lektern sa mga silid-aralan. Bagkus, hindi maipagkakaila na sila rin yung mga personalidad na nakapatuturo sa atin kahit na hindi natin sila nakakaharap o nakakausap. Ilan sa kanila ay sina Noam Chomsky, Bertrand Russel, at Louis Leithold na sa mga libro lang natin nakilala. Patay o buhay, estranghero o kakilala, lahat sila ay maari nating kapulutan ng aral. Ang ilan sa kanila ay hinahangaan pa natin. Isinusulat natin ang kanilang mga sinasabi, isnasaulo, at ibinabahagi na parang salita ng Diyos. Lagi na lang nating inaalam, binabalikan, tinitingala ang kanilang mga konsepto. Paulit-ulit tayong nagpapakaspongha at patuloy na dinaragdagan natin ang mga tuklasin at paglarawan sa ating mundo, samantala kapos tayo sa pagbuo ng mga konsepto.
Ayon kay Deleuze, “Ang mga pilosopo ay nagpapanukala ng mga bagong konsepto, ipinaliliwanag nila ang mga ito, ngunit hindi o hindi lubos nilang sasabihin, ang mga problema na kung saan ang mga konseptong ito ay isang tugon. Ang kasaysayan ng pilosopiya, sa halip na paulit-ulit na pagbalik sa mga sinasabi ng mga pilosopo, ito ay ang pagbihag sa kung anu-ano ang mga bagay na hindi nabigyang pansin; maaring hindi niya mismong sinabi, gayunman hindi maipagkakailang buhay sa kanyang sinasabi.” Ang sinasabi ni Deleuze, sa halip na alamin kung ano ang mga sinabi, alamin kung ano ang mga hindi sinabi. Upang basahin ang mga kaisipan ay hindi na sa layuning paghahanap ng tiyak at nag-iisang interpretasyon, ngunit sa halip, ipakita ang pagtatangka ng may-akda sa pakikipagbuno sa mga nakapagdududag katangian ng katotohanan. Kapag nabihag na ng mag-aaral ang mga problemang ito ukol sa mga sinasabing katotohanan, mabubuksan ang maraming opportunidad para siya ay makabuo ng konsepto sa kanyang sarili.
Ang tunay na pagiisip ay isang marahas na paghaharap sa katotohanan, isang natural na pagkalagot ng mga itinatag ng kategorya. May mga makapangyarihang mga istrukura o mga idelohiya na kailangang buwagin upang ipakita ang mga bagay hindi tahasang nababanggit, bagkus lumilitaw pagkaraang maalis ang mga balakid. Dekonstruksyon ang pangalan na ibinigay ng Pranses na pilosopong si Jacques Derrida sa isang paraan (maging sa pilosopiya, panitikan, o sa iba pang mga disiplina) na kung saan hinahamak ang mga kahulugan ng isang teksto sa punto ng kapahamakan ng mga opposisyon kung saan ito ay tila itinatag, at upang sa punto ng pagpapakita ng mga pundasyon ay hindi matibay at imposible. Magagamit ang ganitong disiplina panlaban sa pagpa-parot. Kaysa tanggapin ang anumang tekstong hain sa loob at labas ng unibersidad, mainam na tanungin at kilatisin natin ang mga sinasabi nito upang matuklasan ang mga hindi sinasabi sa teksto. Kung haharapin ng isang mag-aaral ang mga teksto sa ganitong paraan, malalampasan niya ang pagpa-parot. Hindi na lamang siya umuulit o nagsasaulo ng konsepto ng iba bagkus siya mismo ang bumubuo ng mga konsepto upang punuan ang mga butas at kapintasan ng iba’t ibang mga istruktura at idelohiya.
Ang mga sikat at magagaling na unibersidad ay nakikilala sa buong mundo dahil na rin sa mga mag-aaral nito na may bagong panukala o konsepto. Ang mga mag-aaral ng UP ay marami nang kuntribusyong mga bagong konsepto at tuklas sa buong mundo o sa iba’t ibang mga maka-akademikong, maka-pulitika at iba pang mga grupo. Ang mga mag-aaral ng UP ay hindi basta lamang “nag-aaral” o nagpapakadalubhasa sa mga konsepto ng iba bagkus ay bumubuo ng sariling mga konsepto. Sa wakas, ang pagiging mag-aaral ay hindi isang panghabang buhay na trabaho. Ang pag-aaral ay hindi lamang basta pag-aaral kung hindi pagtuturo din. Hindi lamang siya dalubhasa ng kaalaman bagkus pinagmumulan din ng kaalaman kapantay nina Socrates, Descarte, at Marx.
ANALOHIYA SA KONTEKSTONG ESKWELA
“Honor is like a match: you can only use it once.
Marcel Pagnol (1895 - 1974)
French dramatist, filmmaker, and scriptwriter.
Marius
Isa sa mga napili naming suriin at gawan ng Semiotic Analysis ay ang litratong ito (hindi namin sariling kuha) ng isang posporon sinisindihan.
Ang Semiotics o Sign Relations ay ang pag-aaral ng lahat ng klase o uri ng mga simbolo, kung ano ang kanilang mga kahulugan at mga ipinahihiwatig, at kung papaano sila naiiugnay sa mga bagay o ideya na tinutukoy nila. Kung gagamitin ang Saussurean Tradition of Semiotics, ang tungkulin ng isang semiotician ay ang tumingin sa mas malawak na espasyo sa labas ng teksto o mga gawi sa sistema na sila mismong umiiral sa loob ng mga simbolong ito.
Naisip na ba natin kung posible ang analohiyang ang isang klase o classroom ay isang bahay-posporo, kung saan ang mga palito sa loob nito ay ang mga estudyante? Pare-preho ng hitsura at hindi nagkakalayo sa isa’t isa ang gamit ng bawat palito – ito ay ang maikiskis sila sa gilid ng bahay at makapagbigay ng liwanag at init. Kung iisipin, ang sandaling maikiskis ang palito sa gilid ng bahay at makapagbigay ito ng apoy ay maiihalintulad sa kaganapan ng pagkakatuto ng isang esudyante. Hindi lahat ng palito ay sumisindi at nagiging kapaki-pakinabang. Ang ilan sa mga ito ay hindi nakapagbibigay ng apoy, ikiskis mang paulit-ulit sa gilid ng bahay. Minsan, ganoon din ang ilang mga estudyante. Lahat sila ay inaasahang sumindi, o matuto ngunit hindi lahat ay nagtatagumpay.
Ang salitang estudyante o student sa Ingles ay katumbas ng salitang Latin na studere na ang ibig sabihin ay “to be diligent” o maging masikap at masipag sa anumang gawain. Ibig sabihin ba nito, ang isang estudyante ay inaasahang maging masipag at masikap sa lahat ng oras? Kailangan ba talagang ito lagi ang dalhing depinisyon ng pagiging isang estudyante? Matatawag bang estudyante ang mga hindi masisipag? Makakaapekto ba ang pagtuklas sa etimolohiya ng salitang “student” sa obligasyon na kailangang kargahin lagi ng isang estudyante?
Ating isipin: kahit sumindi man ang isang palito – nagtagumpay man ang estudyanteng matutunan ang lahat nang itinuro sa kanya sa loob ng eskwelahan, mayroon at mayroon pa rin itong limitasyon – nauubos ang palito, at ang apoy at liwanag ay uniti-unting nawawala. Hindi ba’t ang estudyante ay may limitasyon din? Ang pagkatuto nito’y may kasukdulan at dadating ang punto na wala na itong maibibgay pa, ni mapipiga ay wala na rin.
Mula sa litratong makikita sa itaas, maipapalagay kayang ang kamay ay ang siyang nagmamano o komokontrol sa palito? Kung ito mismo (kamay) ang nagkikiskis sa palito sa gilid ng bahay nito upang makagawa ng apoy, masasabi kayang sa kanya rin nakasalalay ang pagsindi ng palito? Nabanggit natin na may mga palitong nawawalan ng gamit o ‘silbi’ dahil sa hindi sila sumisindi kahit pa may ilang ulit na itong ikiskis sa bahay. Nasa sa estudyante ba ang kasalanan o kamalian na nagbubunga ng pagpalpak o hindi pagtatagumpay, o nasa mismong nagmamanipula o namamahala dito? Kung ito ay ilalagay sa konteksto ng classroom malamang ay ang kamay ay ang guro mismo. Masisilip ang dalawang pag-aanalisa dito: 1.) ang estudyante ay lumalagpak at nariyan ang posibilidad na hindi niya kasalanan ito, bagkus ay nasa guro ang sisi sapagka’t nariyan din ang posibilidad na hindi niya ito hinawakan o tinuunang mabuti ng pansin; 2.) ang estudyante ay sadyang hindi matuto anumang ‘kiskis’ o pagsusumikap ng gurong matuto ito.
COSTO$O CONTRA BARATO
(mamahalin laban sa abot-kaya):
ANALOHIYA SA PRESYO NG ESKWELAHAN
“Buy stocks like you buy your groceries, not like you buy your perfume.
Warren Buffett (1930 - )
U.S. financier.
Fortune
Ang Semiotics sa orihinal na depinisyon ni Ferdinand de Saussure ay “ang siyensiya ng buhay ng mga simbolo sa lipunan.” Kaya sa tekstong ito ay napili naming gamitin ang sanga ng Semiotics na Social Semiotics – kung saan nakapapaloob ang mga kondisyon o sitwasyong panlipunan at kultural. Masasabing ang social semiotics ay ang pag-aaral ng panlipunang aspeto ng mga kahulugan. Maipapaloob na rin dito ang kapangyarihan ng pagbibigay ng kahulugan o interpretasyon na maaaring naapektuhan ng lipunan – ito ang semiosis na nauna nang ginamit ni Charles Sanders Pierce upang ilarawan ang proseso ng pagbibigay-kahulugan sa mga simbolo na tumutukoy sa mga partikular na bagay. Ang tinatalakay na tema ay gagamitan din ng pag-aaral na cultural o cultural studies – isang larangan sa akaemya kung saan pinagsasama-sama ang ekonomiyang pampulitikal, sosyolohiya, komunikasyon, mga teoryang pampanitikan, at panlipunan, antropolohiya, pilosopiya, pagbibigay-kritisismo sa isang anyo ng sining, at pag-aaral sa mga pangyayaring nakabase sa kultura ng isang partikular na komunidad.
Ang kuhang ito (sariling kuha) na nagpapakita ng dalawang klase ng pabango: ang mumuumurahin at mamahalin, ay napili naming isama sa analohiyang aming ginagawa dahil sa aming palagay ay isa itong payak ngunit magandang ehemplo ng kung papaano ikumpara ang mga mamahaling eskwelahan sa ibang mga abot-kaya lamang.
Hindi namin sigurado kung tama ang paggamit ng salitang “lamang” sa naunang talata bilang bahagi ng deskripsyon ng aming analohiya sapagkat ang paggamit ng salitang ito ay nangangahulugang isang imperyor na bagay ang aming binabanggit – imperyor sa isang superyor na bagay o ideya.
Ang analohiyang cologne : perfume ay maihahalintulad sa analohiyang public university : private university. Ang cologne kagaya ng perfume ay pareho namang ginagamit bilang pabango. Ang public university tulad ng private university ay pareho ring eskwelahan o akademya. Hindi ba’t karaniwang realidad sa kasalukuyan ang bumili ng cologne upang makatipid at perfume upang makasiguro sa kalidad ayon sa ilan.
Sa ating bansa, karaniwang tinitingnan ng mga tao sa lipunan ang isang hindi naman ganoong kahalagang salik sa pagpili ng paaralan o unibersidad: ito ay kung ang paaralan ba ay pampubliko o pribado. Karaniwan ding may nosyon ang ilang mga tao na mas magandang manatili sa isang pribadong paaralan kaysa sa pampubliko. Sinasabing may kakayanan sa buhay ang isang taong nag-aaral sa pribadong paaralan, at marahil ay may kasalatan sa buhay o hindi ganoong kayaman ang taong piniling manatili na lamang sa pampublikong paaralan.
Ang pagkakakuha sa larawan ay hindi aksidente. Bawat anggulo ay may kahulugan. Pansining ang cologne ay nasa likuran lamang ng isang hindi hamak na mas mahal na perfume. Nasa matangkad o may kalakihang lalagyan na gawa sa plastik ang cologne at ang perfume naman ay nasa isang maliit o ‘pandak’ na lalagyang babasagin. Nailagay ang perfume sa unahan ng cologne hindi dahil sa mas maliit ito at hindi na makikita kung ilalagay sa unahan nito ang cologne, kundi dahil sa mas kaaya-aya itong tingnan at mas nakatatawag-pansin dahil sa maganda nitong lalagyan. Hindi ba’t mas kaaya-aya rin ang mga pasilidad sa loob ng mga pribadong paaralan kumpara sa ganoon ng mga pambliko. Mas malaki ang nakalaang pondo ng nagpapatakbo dito kumpara sa pondong inilalaan ng gobyernong nagpapatakbo ng pampublikong paaralan. Nagbabayad ka ng mahal para sa perfume dahil sa mas mahal ang mga materyales at sangkap na ginamit dito at sa lalagyan nito – na may nakasulat pang eu de toilette o eu de parfum at may kasama pang Made in Paris o USA. Dahil raw dito ay masasabing ang perfume ay mayroong mas mataas na kalidad laban sa mumurahing cologne. Ang lalagyan ng cologne sa litrato na may nakasulat pang DAILY SCENT ay sinadyang pangalanan ng ganito ng kumpanyang gumagawa nito. Dahil sa murang presyo nito ay maari mo nga namang araw-arawin ito at maaari ka pang magpalit-palit ng cologne araw-araw. Nagbabayad ka ba ng mas malaking halaga sa pagpasok mo sa isang pribadong paaralan dahil sa mas magaganda ang mga pasilidad dito? Mura ba ang matrikula ng isang paaralan dahil walang kalidad ang turo rito? Minsan pa nga ay halos hindi naman nagkakaiba ang kalidad ng mga mas mumurahing pabango sa mga mamahalin. Pangalan o brand lamang ang ipinagkaiba. Pangalan nga lamang ba minsan ang ating binabayaran? Sa mga eskwelahan, pangalan lamang ba talaga ang binabayaran o tinitingnan? Maihahalintulad natin ito sa sitwasyon ng Unibersidad ng Pilipinas. Maaaring mas mura ang matrikula sa UP kumpara sa ibang unibersidad dito sa Pilipinas na nagbibigay din naman halos parehong kalidad ng edukasyon na makukuha mo sa UP.
Para kay Antonio Gramsci, isang iskolar sa Central for Contemporary Cultural Studies (CCCS) sa United Kingdom, makikita sa teorya ni Karl Marx tungkol sa superstructure na ang pinakatampok na instrument ng politikal at sosyal na pagkontrol ay ang kultura. Ang pinakasusi sa lahat ng mga sistemang ito ay ang cultural hegemony. Nabanggit na ni Isagani R. Cruz sa kanyang Ang Papel ng Kritiko’t Kritika sa Ating Lipunan ang salitang ‘gahum’ na ayon sa kanya ay katumbas ng salitang hegemony sa Ingles. Ito ay nanggaling sa salitang Cebuano na ang ibig sabihin ay kapangyarihan o lakas. Ang presensya siguro nito sa lipunan ang kailangan mapagtanto ng mga tao. Kailangan nating mga tao sa lipunan na labanan ang lahat ng uri ng gahum na siyang nagluluklok sa isang may kapangyarihan o naghaharing uri sa isang hindi matinag-tinag na posisyon, isa mga papel ng isang kritiko/a na nailahad ni Cruz sa kanyang sanaysay.
Ito rin siguro ang kaso ng analohiyang cologne : perfume – kapitalismong kumalat sa buong mundo, isang prosesong mas kilala rin sa tawag na globalisasyon. Sa cultural studies ay inaaanalisa kung paano lumabanan ang mga lokal sa pandaigdigang pagdodomina ng Western Hegemony o ng kanluraning gahum. Mas tinatangkilik natin ang mga mamahalin at gawang kanluran, e.g. mga gawang Estados Unidos, Pransya, Italya, at ilan pang mga bansa sa buong mundo higit na nakakaimpluwensiya sa atin. Mas mataas kasi ang pagtingin natin sa mga kanluraning produkto kaysa sa mga lokal o bakya kung tawagin. Kabaliktaran nito ang kung tawagin noon ng mga Pilipino na burges o class, at ngayon ay coño o sosyal. Minsan na itong tinalakay ng lokal na manunulat na si Jose F. Lacaba sa kanyang sanaysay na Burges at Bakya…
“Kasalungat ng bakya ay class. Wa’ class ang anumang bagay na bakya. Class ang wisking stateside, ang sigarilyong blue seal, ang umingles na parang Atenista, ang estilong Amboy na pananamit, ang mga pelikulang Hollywood, ang mangangantang gaya ni Joan Baez na hindi kilala sa Pilipinas kundi ng iilan. Class ang mga bagay-bagay na kayang bilhin lang ng mga mayayaman…Pinakamagaling na sa lahat ang class. Ito’y bagay na pwedeng ipagyabang, kaya’t ambisyon ng maraming wala namang kaya ang magpa-class.”
Ito marahil ang isa sa mga pangunahing dahilan kung bakit mas pinipili o pangarap pa nga ng iba na makatungtong ng isang mamahaling unibersidad, kolehiyo, o paaralan. Upang matawag na ‘sosyal’ ay gagawin lahat ng isang ordinaryong tao na makatikim din ng natitikman ng isang class na tao. Iiwanan ang bakyang cologne at gagamit ng sosing perfume.
Hindi lahat ng makababasa ng analohiyang ito ay maipapalagay ang sarili niya rito at sasanga-ayon dito. Ang katotohanan na hindi iisa ang maaaring pagtingin o pagbasa ng audience dito ay ang siyang importanteng implikasyon ng social semiotics – ang mga kahulugan ay nahuhubog ng mga relasyong may kinalaman sa kapangyarihan, at ang distribusyon ng kapangyarihan sa lipunan ay nag-iiba.
Sources:
Anotonio, Buenaventura, Constantino, et al. Komunikasyon at
Lipunan: mga babasahin sa wika at lipunang Pilipino para sa
kolehiyo at unibersidad. Burges at Bakya. Quezon City: University of the Philippines Press, 1981
Cruz, Isagani R. Bukod na Bukod: Mga Piling Sanaysay. Ang Papel ng Kritiko’t Kritika sa Ating Lipunan.
Quezon City: University of the Philippines Press, 2003
Cultural Studies. http://en.wikipedia.org/wiki/Cultural_studies (accessed September 11, 2009)
Social Semiotics. http://en.wikipedia.org/wiki/Social_semiotics (accessed September 7, 2009)
Bibliyograpiya:
Delueze Gilles. Negotiations, 1972-1990. Trans. Martin Joughin. New York : Columbia UP, 1995. Trans. of Pourparlers, 1972-1990. Paris : Les Editions de Minuit, 1990.
Gilles Deleuze, Desert Islands and Other Texts, 1953-1974, trans. Michael Taormina (Los Angeles: Semiotext(e), 2003) ISBN 1584350180
Deleuze, Gilles et Félix Guattari. 1991. Qu'est-ce que la philosophie? Paris: Éditions de Minuit. [English Translation: What is Philosophy? Translated by Hugh Tomlinson et Graham Burchell. New York: Columbia University Press, 1994.]
ANALOHIYA NANG MAG-AARAL
“You see things; and you say “Why?” But I dream things that never were; and I say “Why not?”
George Bernard Shaw "Back to Methuselah" (1921), part 1, act 1
Sa palengke, ang mga bilugang sago ay makikita sa mga palanggana habang nakababad sa tubig. Para silang kumpol-kumpol na itlog ng palaka. Animo'y tulog at masarap gisingin. Ang ilan ay may puti sa gitna at ang iba nama'y wala. Nangilabot ako sa kanilang itsura. Napagpasyahan kong huwag ng lahukan ng sago ang aking lulutuin.
Naghihintay ako ng taxi sa Magsayasay ng maisip ko ang mga bagay-bagay na ito. Isipin din ninyo. Ipagpalagay na ang mag-aaral ay sago, samantala ang tubig ay kaalaman. Kapag ang sago ay iyong pinitpit at pinisil, walang tubig ang sisirit. Sa gayon, may kung anong hiwagang nagagawa ang sago sa tubig, kasing lawak ng nagagawa ng magaling na mag-aaral sa kaalaman.
Ang mundo ay nagiging silid-aralan, at ang kalsada ay nagiging silid-aklatan ng isang magaling na mag-aaral. Siya ay lagi na lang mapagmasid, mapagdamdam, mapagtanong at mapagtuklas, saanman, kailanman. Siya ay laging bukas ang isip at handang mag-ipon ng kaalaman. Kung gayon, tama bang ihalintulad ang isang mag-aaral sa spongha? Kung ang spongha ay pipilipit, tiyak na na purong tubig ang sisirit mula sa kanya. Hindi katulad ng sago. Ganito ba ang mag-aaral?
Si Deleuze ay nagmumungkahi na ang mga katanungan ay dapat na pagganap o praktikal na: "kung ano ang gawin ito?" o "kung paano ito gumagana?", panghalip ng tradisyonal na mga katanungan ng identidad tulad ng “ kung totoo ito?" o "kung ano ito?", Gayundin, sa mundo na kaniyang silid aralan, sa kalsada na kanyang silid-akalatan, paano siya kung mag-aral? Paano?
Sa isang pagtinging maka-Deleuze, ang pilosopiya ay mas malapit na kabagay ng praktikal o malikhaing produksyon kaysa ito ay pandagdag sa isang depinitibong paglalarawan sa umiiral na mundo. Gayundin, sa halip na makita ang pilosopiya bilang isang walang hanggang pagtuklas ng katotohanan, dahilan, o mga universals, si Deleuze ay tumutukoy sa pilosopiya bilang pagbuo ng mga konsepto. Sa pagaaral, parehong ang paglarawan at paglikha ay makabuluhan ngunit, maaring tumigil ang isang mag-aaral sa paglarawan lamang. Kawalan sa kanya ang pangyayaring ito. Tanungin ang sarili kung tayo ay napagiwanan na lang sa paglalarawan ng mundo? Parang isang spongha, oo nga’t bukas ang isip, ngunit hindi makuhang baguhin ang anumang kanyang sinipsip mula sa kanyang mundo. Siya ay mapagtuklas lamang. Sa kabilang banda, sa tubig, ang matigas na sago ay naglalagi ng sapat, hanggat ang tubig ay magklangkit, mag-iba ng kulay, at masipsip ng sago, upang maging kaisa sa pagiibayo ng kanyang pagkasago. Ang sago ay masasabing mapagbuo kaiba sa pagiging mapagtuklas.
Ito naman ang magaling na pag-aaral: ang pagiging parehong mapagtuklas at mapagbuo. Ang mag-aaral na ito ay hindi lamang nagdadagdag ng mga impormasyon at mga teoriya na naglalarawan sa mundo bagkus siya rin ay bumubuo ng mga bagong konseptong hiwalay sa anumang mundo o diskurso. Ang mga konseptong ito, tulad ng mga buo ni Deleuze, Hegel, atbp, ay siya namang nagpapahintulot ng marami pang pagtutuklas at paglalarawan sa ating mundo.
Sa pagkaapukaw ko habang na sa aking pagninilay-nilay napabalik tuloy ako sa palengke para bumili ng sago. Oo nga't hindi kaaya-aya ang kanilang itsura, pero hindi naman importante ang pagtingin ko. Ang mga lutong sago sa plastik, madulas, malagkit, parang itlog ng palaka, ngunit matamis, malambot, at malinamnam naman ay makapagpapamalas ng kanyang sarap kapag hinalo ko na sa aking bilo-bilo. Ang mga mag-aaral na nakapambahay, nakatsinelas, haggard ang mukha, ngunit mapagbuo at mapagtuklas naman, ay makapagpabusog sa gutom na diwa ng lipunan, at sa kumakalam na sikmura ng katarungan.
Parot
ANALOHIYA NANG EPISTEMOLOHIYA
“Creative activity could be described as a type of learning process where teacher and pupil are located in the same individual.
Arthur Koestler
Napagmasdan niyo na ba ng mabuti ang pinintang obrang ito sa lobi. Pinag-aaralan ko si Deleuze panahong mabigyang pansin ko ang obrang ito. Masama kaagad ang dating sa akin ng parot sa larawan. Sa aking tingin, ang paggamit sa simbolong ito ay humahamak sa imahe nating mga taga-UP.
Ayon sa isang onlayn na diksyunaryo, ang parot sa kayarian ng pandiwa ay may mga kabuluhan na: (1) ulitin o tularan nang walang pag-iisip o pag-unawa. (2) gayahin sa parehong paraan. Kung tayo ay sasang-ayon sa ganitong depinisyon ng parot, para narin nating sinabi na ang mga mag-aaral sa UP ay mga gaya-gaya lamang.
Maiba muna tayo. Sabi nila, masamang sumuway sa turo ng Bibliya. Masama ring sumuway sa turo ng ating mga magulang at nakakatanda.Pero masama rin bang sumuway sa turo ng ating mga guro? Sabi-sabi nila na kailangan ng isang mag-aaral na basahin o tantsahin ang mga inaasahan ng kanilang mga guro para makakuha siya ng mataas na marka. Naayon dito, hindi maaring umasa ang isang mag-aaral sa sarili niyang diskarte sa kanyang pag-aaral. Pinapakita ng ganitong kaisipan ang pagtingala ng mga magaaral sa kanilang mga guro.
Sinu-sino ba ang ating mga guro? Pwede kong sabihin na sila yung nagtuturo sa likod ng lektern sa mga silid-aralan. Bagkus, hindi maipagkakaila na sila rin yung mga personalidad na nakapatuturo sa atin kahit na hindi natin sila nakakaharap o nakakausap. Ilan sa kanila ay sina Noam Chomsky, Bertrand Russel, at Louis Leithold na sa mga libro lang natin nakilala. Patay o buhay, estranghero o kakilala, lahat sila ay maari nating kapulutan ng aral. Ang ilan sa kanila ay hinahangaan pa natin. Isinusulat natin ang kanilang mga sinasabi, isnasaulo, at ibinabahagi na parang salita ng Diyos. Lagi na lang nating inaalam, binabalikan, tinitingala ang kanilang mga konsepto. Paulit-ulit tayong nagpapakaspongha at patuloy na dinaragdagan natin ang mga tuklasin at paglarawan sa ating mundo, samantala kapos tayo sa pagbuo ng mga konsepto.
Ayon kay Deleuze, “Ang mga pilosopo ay nagpapanukala ng mga bagong konsepto, ipinaliliwanag nila ang mga ito, ngunit hindi o hindi lubos nilang sasabihin, ang mga problema na kung saan ang mga konseptong ito ay isang tugon. Ang kasaysayan ng pilosopiya, sa halip na paulit-ulit na pagbalik sa mga sinasabi ng mga pilosopo, ito ay ang pagbihag sa kung anu-ano ang mga bagay na hindi nabigyang pansin; maaring hindi niya mismong sinabi, gayunman hindi maipagkakailang buhay sa kanyang sinasabi.” Ang sinasabi ni Deleuze, sa halip na alamin kung ano ang mga sinabi, alamin kung ano ang mga hindi sinabi. Upang basahin ang mga kaisipan ay hindi na sa layuning paghahanap ng tiyak at nag-iisang interpretasyon, ngunit sa halip, ipakita ang pagtatangka ng may-akda sa pakikipagbuno sa mga nakapagdududag katangian ng katotohanan. Kapag nabihag na ng mag-aaral ang mga problemang ito ukol sa mga sinasabing katotohanan, mabubuksan ang maraming opportunidad para siya ay makabuo ng konsepto sa kanyang sarili.
Ang tunay na pagiisip ay isang marahas na paghaharap sa katotohanan, isang natural na pagkalagot ng mga itinatag ng kategorya. May mga makapangyarihang mga istrukura o mga idelohiya na kailangang buwagin upang ipakita ang mga bagay hindi tahasang nababanggit, bagkus lumilitaw pagkaraang maalis ang mga balakid. Dekonstruksyon ang pangalan na ibinigay ng Pranses na pilosopong si Jacques Derrida sa isang paraan (maging sa pilosopiya, panitikan, o sa iba pang mga disiplina) na kung saan hinahamak ang mga kahulugan ng isang teksto sa punto ng kapahamakan ng mga opposisyon kung saan ito ay tila itinatag, at upang sa punto ng pagpapakita ng mga pundasyon ay hindi matibay at imposible. Magagamit ang ganitong disiplina panlaban sa pagpa-parot. Kaysa tanggapin ang anumang tekstong hain sa loob at labas ng unibersidad, mainam na tanungin at kilatisin natin ang mga sinasabi nito upang matuklasan ang mga hindi sinasabi sa teksto. Kung haharapin ng isang mag-aaral ang mga teksto sa ganitong paraan, malalampasan niya ang pagpa-parot. Hindi na lamang siya umuulit o nagsasaulo ng konsepto ng iba bagkus siya mismo ang bumubuo ng mga konsepto upang punuan ang mga butas at kapintasan ng iba’t ibang mga istruktura at idelohiya.
Ang mga sikat at magagaling na unibersidad ay nakikilala sa buong mundo dahil na rin sa mga mag-aaral nito na may bagong panukala o konsepto. Ang mga mag-aaral ng UP ay marami nang kuntribusyong mga bagong konsepto at tuklas sa buong mundo o sa iba’t ibang mga maka-akademikong, maka-pulitika at iba pang mga grupo. Ang mga mag-aaral ng UP ay hindi basta lamang “nag-aaral” o nagpapakadalubhasa sa mga konsepto ng iba bagkus ay bumubuo ng sariling mga konsepto. Sa wakas, ang pagiging mag-aaral ay hindi isang panghabang buhay na trabaho. Ang pag-aaral ay hindi lamang basta pag-aaral kung hindi pagtuturo din. Hindi lamang siya dalubhasa ng kaalaman bagkus pinagmumulan din ng kaalaman kapantay nina Socrates, Descarte, at Marx.
ANALOHIYA SA KONTEKSTONG ESKWELA
“Honor is like a match: you can only use it once.
Marcel Pagnol (1895 - 1974)
French dramatist, filmmaker, and scriptwriter.
Marius
Isa sa mga napili naming suriin at gawan ng Semiotic Analysis ay ang litratong ito (hindi namin sariling kuha) ng isang posporon sinisindihan.
Ang Semiotics o Sign Relations ay ang pag-aaral ng lahat ng klase o uri ng mga simbolo, kung ano ang kanilang mga kahulugan at mga ipinahihiwatig, at kung papaano sila naiiugnay sa mga bagay o ideya na tinutukoy nila. Kung gagamitin ang Saussurean Tradition of Semiotics, ang tungkulin ng isang semiotician ay ang tumingin sa mas malawak na espasyo sa labas ng teksto o mga gawi sa sistema na sila mismong umiiral sa loob ng mga simbolong ito.
Naisip na ba natin kung posible ang analohiyang ang isang klase o classroom ay isang bahay-posporo, kung saan ang mga palito sa loob nito ay ang mga estudyante? Pare-preho ng hitsura at hindi nagkakalayo sa isa’t isa ang gamit ng bawat palito – ito ay ang maikiskis sila sa gilid ng bahay at makapagbigay ng liwanag at init. Kung iisipin, ang sandaling maikiskis ang palito sa gilid ng bahay at makapagbigay ito ng apoy ay maiihalintulad sa kaganapan ng pagkakatuto ng isang esudyante. Hindi lahat ng palito ay sumisindi at nagiging kapaki-pakinabang. Ang ilan sa mga ito ay hindi nakapagbibigay ng apoy, ikiskis mang paulit-ulit sa gilid ng bahay. Minsan, ganoon din ang ilang mga estudyante. Lahat sila ay inaasahang sumindi, o matuto ngunit hindi lahat ay nagtatagumpay.
Ang salitang estudyante o student sa Ingles ay katumbas ng salitang Latin na studere na ang ibig sabihin ay “to be diligent” o maging masikap at masipag sa anumang gawain. Ibig sabihin ba nito, ang isang estudyante ay inaasahang maging masipag at masikap sa lahat ng oras? Kailangan ba talagang ito lagi ang dalhing depinisyon ng pagiging isang estudyante? Matatawag bang estudyante ang mga hindi masisipag? Makakaapekto ba ang pagtuklas sa etimolohiya ng salitang “student” sa obligasyon na kailangang kargahin lagi ng isang estudyante?
Ating isipin: kahit sumindi man ang isang palito – nagtagumpay man ang estudyanteng matutunan ang lahat nang itinuro sa kanya sa loob ng eskwelahan, mayroon at mayroon pa rin itong limitasyon – nauubos ang palito, at ang apoy at liwanag ay uniti-unting nawawala. Hindi ba’t ang estudyante ay may limitasyon din? Ang pagkatuto nito’y may kasukdulan at dadating ang punto na wala na itong maibibgay pa, ni mapipiga ay wala na rin.
Mula sa litratong makikita sa itaas, maipapalagay kayang ang kamay ay ang siyang nagmamano o komokontrol sa palito? Kung ito mismo (kamay) ang nagkikiskis sa palito sa gilid ng bahay nito upang makagawa ng apoy, masasabi kayang sa kanya rin nakasalalay ang pagsindi ng palito? Nabanggit natin na may mga palitong nawawalan ng gamit o ‘silbi’ dahil sa hindi sila sumisindi kahit pa may ilang ulit na itong ikiskis sa bahay. Nasa sa estudyante ba ang kasalanan o kamalian na nagbubunga ng pagpalpak o hindi pagtatagumpay, o nasa mismong nagmamanipula o namamahala dito? Kung ito ay ilalagay sa konteksto ng classroom malamang ay ang kamay ay ang guro mismo. Masisilip ang dalawang pag-aanalisa dito: 1.) ang estudyante ay lumalagpak at nariyan ang posibilidad na hindi niya kasalanan ito, bagkus ay nasa guro ang sisi sapagka’t nariyan din ang posibilidad na hindi niya ito hinawakan o tinuunang mabuti ng pansin; 2.) ang estudyante ay sadyang hindi matuto anumang ‘kiskis’ o pagsusumikap ng gurong matuto ito.
COSTO$O CONTRA BARATO
(mamahalin laban sa abot-kaya):
ANALOHIYA SA PRESYO NG ESKWELAHAN
“Buy stocks like you buy your groceries, not like you buy your perfume.
Warren Buffett (1930 - )
U.S. financier.
Fortune
Ang Semiotics sa orihinal na depinisyon ni Ferdinand de Saussure ay “ang siyensiya ng buhay ng mga simbolo sa lipunan.” Kaya sa tekstong ito ay napili naming gamitin ang sanga ng Semiotics na Social Semiotics – kung saan nakapapaloob ang mga kondisyon o sitwasyong panlipunan at kultural. Masasabing ang social semiotics ay ang pag-aaral ng panlipunang aspeto ng mga kahulugan. Maipapaloob na rin dito ang kapangyarihan ng pagbibigay ng kahulugan o interpretasyon na maaaring naapektuhan ng lipunan – ito ang semiosis na nauna nang ginamit ni Charles Sanders Pierce upang ilarawan ang proseso ng pagbibigay-kahulugan sa mga simbolo na tumutukoy sa mga partikular na bagay. Ang tinatalakay na tema ay gagamitan din ng pag-aaral na cultural o cultural studies – isang larangan sa akaemya kung saan pinagsasama-sama ang ekonomiyang pampulitikal, sosyolohiya, komunikasyon, mga teoryang pampanitikan, at panlipunan, antropolohiya, pilosopiya, pagbibigay-kritisismo sa isang anyo ng sining, at pag-aaral sa mga pangyayaring nakabase sa kultura ng isang partikular na komunidad.
Ang kuhang ito (sariling kuha) na nagpapakita ng dalawang klase ng pabango: ang mumuumurahin at mamahalin, ay napili naming isama sa analohiyang aming ginagawa dahil sa aming palagay ay isa itong payak ngunit magandang ehemplo ng kung papaano ikumpara ang mga mamahaling eskwelahan sa ibang mga abot-kaya lamang.
Hindi namin sigurado kung tama ang paggamit ng salitang “lamang” sa naunang talata bilang bahagi ng deskripsyon ng aming analohiya sapagkat ang paggamit ng salitang ito ay nangangahulugang isang imperyor na bagay ang aming binabanggit – imperyor sa isang superyor na bagay o ideya.
Ang analohiyang cologne : perfume ay maihahalintulad sa analohiyang public university : private university. Ang cologne kagaya ng perfume ay pareho namang ginagamit bilang pabango. Ang public university tulad ng private university ay pareho ring eskwelahan o akademya. Hindi ba’t karaniwang realidad sa kasalukuyan ang bumili ng cologne upang makatipid at perfume upang makasiguro sa kalidad ayon sa ilan.
Sa ating bansa, karaniwang tinitingnan ng mga tao sa lipunan ang isang hindi naman ganoong kahalagang salik sa pagpili ng paaralan o unibersidad: ito ay kung ang paaralan ba ay pampubliko o pribado. Karaniwan ding may nosyon ang ilang mga tao na mas magandang manatili sa isang pribadong paaralan kaysa sa pampubliko. Sinasabing may kakayanan sa buhay ang isang taong nag-aaral sa pribadong paaralan, at marahil ay may kasalatan sa buhay o hindi ganoong kayaman ang taong piniling manatili na lamang sa pampublikong paaralan.
Ang pagkakakuha sa larawan ay hindi aksidente. Bawat anggulo ay may kahulugan. Pansining ang cologne ay nasa likuran lamang ng isang hindi hamak na mas mahal na perfume. Nasa matangkad o may kalakihang lalagyan na gawa sa plastik ang cologne at ang perfume naman ay nasa isang maliit o ‘pandak’ na lalagyang babasagin. Nailagay ang perfume sa unahan ng cologne hindi dahil sa mas maliit ito at hindi na makikita kung ilalagay sa unahan nito ang cologne, kundi dahil sa mas kaaya-aya itong tingnan at mas nakatatawag-pansin dahil sa maganda nitong lalagyan. Hindi ba’t mas kaaya-aya rin ang mga pasilidad sa loob ng mga pribadong paaralan kumpara sa ganoon ng mga pambliko. Mas malaki ang nakalaang pondo ng nagpapatakbo dito kumpara sa pondong inilalaan ng gobyernong nagpapatakbo ng pampublikong paaralan. Nagbabayad ka ng mahal para sa perfume dahil sa mas mahal ang mga materyales at sangkap na ginamit dito at sa lalagyan nito – na may nakasulat pang eu de toilette o eu de parfum at may kasama pang Made in Paris o USA. Dahil raw dito ay masasabing ang perfume ay mayroong mas mataas na kalidad laban sa mumurahing cologne. Ang lalagyan ng cologne sa litrato na may nakasulat pang DAILY SCENT ay sinadyang pangalanan ng ganito ng kumpanyang gumagawa nito. Dahil sa murang presyo nito ay maari mo nga namang araw-arawin ito at maaari ka pang magpalit-palit ng cologne araw-araw. Nagbabayad ka ba ng mas malaking halaga sa pagpasok mo sa isang pribadong paaralan dahil sa mas magaganda ang mga pasilidad dito? Mura ba ang matrikula ng isang paaralan dahil walang kalidad ang turo rito? Minsan pa nga ay halos hindi naman nagkakaiba ang kalidad ng mga mas mumurahing pabango sa mga mamahalin. Pangalan o brand lamang ang ipinagkaiba. Pangalan nga lamang ba minsan ang ating binabayaran? Sa mga eskwelahan, pangalan lamang ba talaga ang binabayaran o tinitingnan? Maihahalintulad natin ito sa sitwasyon ng Unibersidad ng Pilipinas. Maaaring mas mura ang matrikula sa UP kumpara sa ibang unibersidad dito sa Pilipinas na nagbibigay din naman halos parehong kalidad ng edukasyon na makukuha mo sa UP.
Para kay Antonio Gramsci, isang iskolar sa Central for Contemporary Cultural Studies (CCCS) sa United Kingdom, makikita sa teorya ni Karl Marx tungkol sa superstructure na ang pinakatampok na instrument ng politikal at sosyal na pagkontrol ay ang kultura. Ang pinakasusi sa lahat ng mga sistemang ito ay ang cultural hegemony. Nabanggit na ni Isagani R. Cruz sa kanyang Ang Papel ng Kritiko’t Kritika sa Ating Lipunan ang salitang ‘gahum’ na ayon sa kanya ay katumbas ng salitang hegemony sa Ingles. Ito ay nanggaling sa salitang Cebuano na ang ibig sabihin ay kapangyarihan o lakas. Ang presensya siguro nito sa lipunan ang kailangan mapagtanto ng mga tao. Kailangan nating mga tao sa lipunan na labanan ang lahat ng uri ng gahum na siyang nagluluklok sa isang may kapangyarihan o naghaharing uri sa isang hindi matinag-tinag na posisyon, isa mga papel ng isang kritiko/a na nailahad ni Cruz sa kanyang sanaysay.
Ito rin siguro ang kaso ng analohiyang cologne : perfume – kapitalismong kumalat sa buong mundo, isang prosesong mas kilala rin sa tawag na globalisasyon. Sa cultural studies ay inaaanalisa kung paano lumabanan ang mga lokal sa pandaigdigang pagdodomina ng Western Hegemony o ng kanluraning gahum. Mas tinatangkilik natin ang mga mamahalin at gawang kanluran, e.g. mga gawang Estados Unidos, Pransya, Italya, at ilan pang mga bansa sa buong mundo higit na nakakaimpluwensiya sa atin. Mas mataas kasi ang pagtingin natin sa mga kanluraning produkto kaysa sa mga lokal o bakya kung tawagin. Kabaliktaran nito ang kung tawagin noon ng mga Pilipino na burges o class, at ngayon ay coño o sosyal. Minsan na itong tinalakay ng lokal na manunulat na si Jose F. Lacaba sa kanyang sanaysay na Burges at Bakya…
“Kasalungat ng bakya ay class. Wa’ class ang anumang bagay na bakya. Class ang wisking stateside, ang sigarilyong blue seal, ang umingles na parang Atenista, ang estilong Amboy na pananamit, ang mga pelikulang Hollywood, ang mangangantang gaya ni Joan Baez na hindi kilala sa Pilipinas kundi ng iilan. Class ang mga bagay-bagay na kayang bilhin lang ng mga mayayaman…Pinakamagaling na sa lahat ang class. Ito’y bagay na pwedeng ipagyabang, kaya’t ambisyon ng maraming wala namang kaya ang magpa-class.”
Ito marahil ang isa sa mga pangunahing dahilan kung bakit mas pinipili o pangarap pa nga ng iba na makatungtong ng isang mamahaling unibersidad, kolehiyo, o paaralan. Upang matawag na ‘sosyal’ ay gagawin lahat ng isang ordinaryong tao na makatikim din ng natitikman ng isang class na tao. Iiwanan ang bakyang cologne at gagamit ng sosing perfume.
Hindi lahat ng makababasa ng analohiyang ito ay maipapalagay ang sarili niya rito at sasanga-ayon dito. Ang katotohanan na hindi iisa ang maaaring pagtingin o pagbasa ng audience dito ay ang siyang importanteng implikasyon ng social semiotics – ang mga kahulugan ay nahuhubog ng mga relasyong may kinalaman sa kapangyarihan, at ang distribusyon ng kapangyarihan sa lipunan ay nag-iiba.
Sources:
Anotonio, Buenaventura, Constantino, et al. Komunikasyon at
Lipunan: mga babasahin sa wika at lipunang Pilipino para sa
kolehiyo at unibersidad. Burges at Bakya. Quezon City: University of the Philippines Press, 1981
Cruz, Isagani R. Bukod na Bukod: Mga Piling Sanaysay. Ang Papel ng Kritiko’t Kritika sa Ating Lipunan.
Quezon City: University of the Philippines Press, 2003
Cultural Studies. http://en.wikipedia.org/wiki/Cultural_studies (accessed September 11, 2009)
Social Semiotics. http://en.wikipedia.org/wiki/Social_semiotics (accessed September 7, 2009)
Bibliyograpiya:
Delueze Gilles. Negotiations, 1972-1990. Trans. Martin Joughin. New York : Columbia UP, 1995. Trans. of Pourparlers, 1972-1990. Paris : Les Editions de Minuit, 1990.
Gilles Deleuze, Desert Islands and Other Texts, 1953-1974, trans. Michael Taormina (Los Angeles: Semiotext(e), 2003) ISBN 1584350180
Deleuze, Gilles et Félix Guattari. 1991. Qu'est-ce que la philosophie? Paris: Éditions de Minuit. [English Translation: What is Philosophy? Translated by Hugh Tomlinson et Graham Burchell. New York: Columbia University Press, 1994.]
ANALOHIYA NANG MAG-AARAL
“You see things; and you say “Why?” But I dream things that never were; and I say “Why not?”
George Bernard Shaw "Back to Methuselah" (1921), part 1, act 1
DEMYSTIFICATION OF THE OUTSIDERS POINT OF VIEW OR STEREOTYPES OF UP STUDENTS by Princess Escano
University of the Philippines is considered as the national university in which students from where ever and from whatever status is free to take the exam and be called a UPian. Prestigious school in which all students that enters and be part of being a UPian is proud to state it. No doubt entering the university gave me the excitement and the feeling of being one of the blessed ones to be able to pass the entrance exam. There are pros and cons that take great effect where ever UP students mingle with outsiders especially when we conduct fieldwork and researches.
Let us start with the pros of being a UP student or UPian. (1) the feeling of being proud that you and your parents feel, (2) meaning you are branded as one of the "matalino" as the outsiders quote, (3) the somewhat bragging right that comes from being one of the passers, (4) you know that you set the standards of the young adults being aware of what is happening around them specially when it comes to the events that will greatly affect the Filipino people, and lastly (5) the mind frame of standing for what you know is right and what yo know will be for the greater good. These somewhat contributes to what we as UPians are today. The cons of being a UP student are the stereotypes that outsiders connects to us mainly (1) being "mayabang", (2) bossy,(3) activists, (4) students who doesn't know how to follow rules, (5) the students who always go on the street to rally, and (6) know-it-all personality. These points of view makes it hard for us to outright tell people that we are from the University of the Philippines.
From this standpoint i will coin or connect my topic to Derrida's "differance". This is a word or a coined term and Derrida contrasts it with the vernacular term "difference". The pattern of differance as was explained by Derrida is produce - deferred - by difference. Differance is the hidden way of seeing things that is deferred out of awareness by our distraction with imaginary that captures our attention. Derrida quotes De Saussure, " in language there are only difference. Even more important: a difference generally implies positive terms between which the difference is set up; but in language there are only differences without positive terms." Derrida re-emphasizes the point that meaning isn't in the signifier itself, but that it only exists in a network, in relation to other things. "Differance" comes before being. This throws the idea of "origin", of true meaning, into radical. It comes from both "defer", to put off, which happens to meaning in language in a relational system where signs themselves do not have essential meanings and from "differ" to be unlike not identical. The "ance" gerund from the words puts it somewhere between passive and active, like "resonance" or " dissonance". Derrida explains that differance is the condition for the opposition of presence and absence. Differance is also the hinge between speech and writing and between inner meaning to outer representation. In the "signature event context", margins of philosophy by Derrida published in 1972, "differance" refers to a combination of temporal deferral and difference within a system and is the conditioning form of difference. There is always distance between sender and receiver, delay in the arrival of message and the division of the message because it can be received by different addresses, or the same receiver can interpret it in more than one way. According to Derrida the inner voice must still be in language that is material, intersubjective, social and historical. Espression must always have an indicative aspect. The emphasis is on the difference between average literal meaning and the meanings that may be taken up depending on context.
Batches from 2005 to the present has a big difference specially when it comes to what we call "bragging rights" They differ in a way in which the younger batches take pride of being a UP student into something that can be hated by other people. They take it for granted by th way of bragging and margining themselves a snot form the "mass" but form the elite point of view. We as UP students are considered to be the students who portrays the mass people, mainly the farmer, the fishermen, etc. but what the younger batches do today is that they see to it that people around them notice that they are form UP and that they are rich and intelligent because of electronic gadgets and the school they come from. Basing from my experience, we UPians do rally but we do it for a certain cause and for a certain belief that we should be the ones to show people that we can attain change and we can have a better society than what we have today, but from the rally I have been with the younger batches they portray themselves as activists just to be " in" or just so that people can say that they are really fighting for something which they are not apparently doing. I am not generalizing but stating the obvious facts that these younger batches show.
I connect the subject to " differance" because by the term itself meaning to be unlike and regarding the distance between the sender and receiver. UP students are unalike in so many ways if compared to other students coming from other universities. We signify our difference, for example by wearing slippers, which symbolizes as protest before not like what it is today which is viewed as a fashion. As time pass ti is visible that these things that symbolizes us would only turn into a common thing that we don't even bother to question. Being a UP student doesn't merely signify that you are intelligent or you are a law breaker or what outsiders connect to us but it just means that we as a student and as an example for the mass should show that the mass can stand up for their rights and what should be done in the current situation. It is not always about bragging rights what we are more intelligent than the other students from other universities but it is centered o the message that we went them to understand and what we want them to open their minds to. Basically we shouldn't even brag because we should be down to earth of being one of the "privileged" students because people look up to us and people will realize that we don't just do rallies because we want to but because we have to. Let us be an example in which all students form all universities can tell themselves "hey they have a point." We don't just be proud of ourselves but be proud of being front liners of the mass people who we are aiming to protect and to show hope for a better future. Being different is not just being unlike the others but being different in a good way, meaning you have to be different so that they can see that the difference that you are making is not for you but for them and for their own good and for the good of future generations.
SOURCES:
-hydra.humanities.uci.edu/derrida/diff/html
-web.utic.edu/~misty.derrida376.html
-www.angelfire.com/md2.timewrap.derrida/html
-Jacques Derrida: basic writing, edited by Barry Stocher (London: rout ledge 2007, VII, 443p)
-Writing and difference/ Jacques Derrida; translated with an introduction and additional notes by Alan Bass ( University of Chicago Press 1978)
Let us start with the pros of being a UP student or UPian. (1) the feeling of being proud that you and your parents feel, (2) meaning you are branded as one of the "matalino" as the outsiders quote, (3) the somewhat bragging right that comes from being one of the passers, (4) you know that you set the standards of the young adults being aware of what is happening around them specially when it comes to the events that will greatly affect the Filipino people, and lastly (5) the mind frame of standing for what you know is right and what yo know will be for the greater good. These somewhat contributes to what we as UPians are today. The cons of being a UP student are the stereotypes that outsiders connects to us mainly (1) being "mayabang", (2) bossy,(3) activists, (4) students who doesn't know how to follow rules, (5) the students who always go on the street to rally, and (6) know-it-all personality. These points of view makes it hard for us to outright tell people that we are from the University of the Philippines.
From this standpoint i will coin or connect my topic to Derrida's "differance". This is a word or a coined term and Derrida contrasts it with the vernacular term "difference". The pattern of differance as was explained by Derrida is produce - deferred - by difference. Differance is the hidden way of seeing things that is deferred out of awareness by our distraction with imaginary that captures our attention. Derrida quotes De Saussure, " in language there are only difference. Even more important: a difference generally implies positive terms between which the difference is set up; but in language there are only differences without positive terms." Derrida re-emphasizes the point that meaning isn't in the signifier itself, but that it only exists in a network, in relation to other things. "Differance" comes before being. This throws the idea of "origin", of true meaning, into radical. It comes from both "defer", to put off, which happens to meaning in language in a relational system where signs themselves do not have essential meanings and from "differ" to be unlike not identical. The "ance" gerund from the words puts it somewhere between passive and active, like "resonance" or " dissonance". Derrida explains that differance is the condition for the opposition of presence and absence. Differance is also the hinge between speech and writing and between inner meaning to outer representation. In the "signature event context", margins of philosophy by Derrida published in 1972, "differance" refers to a combination of temporal deferral and difference within a system and is the conditioning form of difference. There is always distance between sender and receiver, delay in the arrival of message and the division of the message because it can be received by different addresses, or the same receiver can interpret it in more than one way. According to Derrida the inner voice must still be in language that is material, intersubjective, social and historical. Espression must always have an indicative aspect. The emphasis is on the difference between average literal meaning and the meanings that may be taken up depending on context.
Batches from 2005 to the present has a big difference specially when it comes to what we call "bragging rights" They differ in a way in which the younger batches take pride of being a UP student into something that can be hated by other people. They take it for granted by th way of bragging and margining themselves a snot form the "mass" but form the elite point of view. We as UP students are considered to be the students who portrays the mass people, mainly the farmer, the fishermen, etc. but what the younger batches do today is that they see to it that people around them notice that they are form UP and that they are rich and intelligent because of electronic gadgets and the school they come from. Basing from my experience, we UPians do rally but we do it for a certain cause and for a certain belief that we should be the ones to show people that we can attain change and we can have a better society than what we have today, but from the rally I have been with the younger batches they portray themselves as activists just to be " in" or just so that people can say that they are really fighting for something which they are not apparently doing. I am not generalizing but stating the obvious facts that these younger batches show.
I connect the subject to " differance" because by the term itself meaning to be unlike and regarding the distance between the sender and receiver. UP students are unalike in so many ways if compared to other students coming from other universities. We signify our difference, for example by wearing slippers, which symbolizes as protest before not like what it is today which is viewed as a fashion. As time pass ti is visible that these things that symbolizes us would only turn into a common thing that we don't even bother to question. Being a UP student doesn't merely signify that you are intelligent or you are a law breaker or what outsiders connect to us but it just means that we as a student and as an example for the mass should show that the mass can stand up for their rights and what should be done in the current situation. It is not always about bragging rights what we are more intelligent than the other students from other universities but it is centered o the message that we went them to understand and what we want them to open their minds to. Basically we shouldn't even brag because we should be down to earth of being one of the "privileged" students because people look up to us and people will realize that we don't just do rallies because we want to but because we have to. Let us be an example in which all students form all universities can tell themselves "hey they have a point." We don't just be proud of ourselves but be proud of being front liners of the mass people who we are aiming to protect and to show hope for a better future. Being different is not just being unlike the others but being different in a good way, meaning you have to be different so that they can see that the difference that you are making is not for you but for them and for their own good and for the good of future generations.
SOURCES:
-hydra.humanities.uci.edu/derrida/diff/html
-web.utic.edu/~misty.derrida376.html
-www.angelfire.com/md2.timewrap.derrida/html
-Jacques Derrida: basic writing, edited by Barry Stocher (London: rout ledge 2007, VII, 443p)
-Writing and difference/ Jacques Derrida; translated with an introduction and additional notes by Alan Bass ( University of Chicago Press 1978)
Ang Sakal ng Kasal sa mga Hindi pa Kinakasal by Fagjun Mari S. Santos
1. Mahaba-haba man ang Lalakarin...
Sa magaganap na diskusyon dito, at sa paksang tatalakayin, ang mainam na gamiting pamamaraan ng pagtatalakay ay ang pagsuri sa tunggalian. Linalayong maipakita habang lumalawak ang diskusyon ang tungglian na namamagitan sa dalawang grupo ng tao sa lipunan, na maipapakilala mamaya.
Mahaba-haba man ang lalakarin sa altár pa rin makakarating.
Ito ay isang popular na kasabihan ng mga Pilipino ukol sa mga romantikong relasyon sa pagitan ng dalawang tao. Ang proseso ng isang pag-iibigan, gaano man kahabang panahon ang itinagal, ay iisa at iisa din naman ang kahahantungan. Sa katunayan, nakikitang legal o morál o tunay na matibay na ang isang relasyon sa pamamagitan lamang ng pagpapakasal. Mula sa pagiging magkarelasyon lamang, kayo ay mag-asawa na; matibay na ang relasyon sa mata ng simbahan, ng batas, at ng lipunan. Pero ang tanong dito ay kung ano nga ba talaga ang ipinagbago ng isang taong hindi kasal (ang isang taong hindi kasal ay tatawagin nating malaya sa diskusyong ito) kapag siya ay nagpakasal na.
Ilagay natin ang tanong na ito sa ibang konteksto. Maraming tawag ang Pilipino sa bigas, at ang mga tawag na ito ay base pa sa kalagayan ng bigas na tinutukoy: maaaring ito ay palay pa lang, o bigas na, o sinaing, o kanin na luto na at ihahapag na sa kainan. Maraming pangalan para sa iisang bagay lamang na dumaan man sa iba’t-ibang proseso ay siya at siya pa rin naman.
Ganito tinitingnan ng mga Kanluranin (at siyempre, ng maraming Pilipino na rin) ang kasal—isang proseso. Naroroon ang tinatawag nilang engangement, o ang pagbitaw ng pangakong kasal sa pagitan ng dalawang tao. Naroroon ang tinatawag nilang wedding, ang kasal, o ang seremonya o ritwal kung saan ang pangako ng engagement ay binibigyang tibay. At sa huli, naroroon ang marriage, o ang estado—ang pamumuhay—ng dalawang kinasal bilang mag-asawa. Pero bago nitong tatlong nabanggit, ang isang tao ay malaya, hindi kasal, walang asawa, at bagkus ika nga nila ay walang sabit.
Maaari natin itong tingnan bilang isang proseso. Mula sa pagiging malaya, susundan mo ang prosesong nabanggit sa itaas tungong pagiging isang asawa. Pero sa diskusyong ito, titingnan natin ang sitwasyong ito bilang isang kaso ng tunggalian.
Isa itong kaso ng tunggalian dahil ang isang kalagayan ay mas pinapaboran kaysa sa isa pang kalagayan. Dahil pa may isang kalagayang pinapaboran, ang mga taong wala sa kalagayang ito ay malamang nakararanas ng tipo ng diskriminasyon o tinitingnan na mas mababa ang antas sa lipunan. Ang pagiging kasal ay mas pinapaboran kaysa sa pagiging malaya. Dito makikita ang sakal ng kasal sa mga hindi pa kinakasal. Ang mga malaya ay nakakaramdam ng pangangailangang maging isang asawa, mapunta sa kalagayang mas pinapaboran ng mga institsyon ng lipunan—ekonomiya, relihyon, pulitika, at iba pa. Ang dalawang sitwasyon—ang pagiging kasal at pagiging malaya—ay dalawang bahagi ng iisang proseso, ngunit sila ay nagpapakita ng tunggalian.
2. Patriyarka, Kanluraning Batayan, at Lokal na Konteksto
Sa pamilya namin, ang dalawa kong tiyahin na hindi nangibang bansa matapos mag-aral ay hindi umalis sa poder ng kanilang mga magulang hanggang sila ay magpakasal. Sa katunayan, and pag-alis sa poder ng magulang mo sa dahilang hindi pag-aasawa ay tinitingnan ng aming pamilya (at ng iba pa palang mga pamilya) bilang isang bagay na kakaiba at taliwas sa kung ano ang nararapat. Kumbaga, ang dalawang lehitimong dahilan para iwan ang poder ng iyong magulang ay kasal o pangingibang bansa upang magtrabaho.
Dahil ito—ang sitwasyon ng aming pamilya—ang naging basehan ng diskusyong ito, ang pagmumuni-muning nakasaad sa papel na ito karamihan kung hindi man lahat ay personal na pag-iisip. Sa sitwasyon ng pamilya namin makikita ang isa pang manipestasyon ng sakal ng kasal sa mga taong malaya. Dahil ang kasal ay tinutring na isang simbolo ng integridad, at tinitingnan din bilang isa sa dalawa lamang na dahilan pang iwan ang poder ng iyong magulang, may kapit, may paniniil na kaagad sa iyo bilang isang malaya ang kasal.
Nabanggit sa nakaraang bahagi ng diskusyon ang Kanluraning pagtingin sa kasal. Ayon kay Hélène Cixous, ang kasaysayan ng Kanluran ay kasaysayan ng patriyarka. Mayroong direktang koneksyon ang kasal at ang patriyarkang dinala ng mga Kanluraning mananakop dito sa Pilipinas. Ito ay makikita habang lumalawak ang diskusyon.
Sa isang mag-asawang matatawag na steryotipikal o tradisyunal, makikita ang pagkadehado ng babae sa sitwasyong iyon. Maaring may mga mag-aasáwa na mas dehado ang lalaki, o di kaya ay walang dehado at naatataas, patas lang ang katayuan sa kasalan. Pero sa karamihan, mas dehado talaga ang babae. Ang kasalan ng isang babae at isang lalaki ay isang manipestasyon ng patriyarkang domestiko. Suriin natin: kapag nagpakasal ang isang lalaki at babae, kadalasan ay kinkuha ng babae ang apelyido ng lalaki. Kahit pa man sabihin natin na ito ay pangalan lamang, isang salitang nakasulat lamang sa papel, ang pangalan pa rin ay bahagi ng katauhan ng isang tao. Bahagi ito ng pagkakakilanlan ng isang tao, ng isang babae, sa kanyang sarili. Sa pagpapakasal, dahil nagpapalit ng pangalan ang babae, nagsasakripisyo na siya kaagad ng isang bahagi ng kanyang pagkatao.
3. Kakasa Ka ba (sa Kasal)?
Masasabing ang kagustuhan ng karamihang taong malaya na magpakasal ay isang manipestasyon ng tinatawag na evolutionary pressure na magkaanak at panatiliin pa ang lahi ng mga tao dito sa mundo. Ngunit ito ay isang pagtingin na maaring makita bilang isang pagrarason lang na pabor sa kasal. Sa katunayan, ang pagpapakasal ay isang paraan ng reaksyonaryong patriyarka para mapanatili ang posisyon nito bilang mas nakatataas. Sa anong paraan? Sa pamamagitan ng pagpapanatili sa tradisyunal na pagtingin sa kasal, napapanatili ang pagsiil sa kababaihan. Ito ay mas mapapalawig sa bandang pagtatapos ng diskusyon.
Mas napapanatili din ang kapit ng patriyarka sa lipunan sa pamamagitan ng kasal dahil ipinapakita nito na ang pagiging kasal ay isang kalagayang nakatataas at pinapaboran. Ngunit sa katotohanan, walang pagkakaiba ang pagiging malaya sa pagiging kasal. Ang dalawa ay dalawang bahagi ng iisang proseso, at sa totoo lang ay iisa lang naman ang tinutukoy—iisang tao. Balikan natin ang diskusyon sa unang bahagi ng kabuuan ng diskusyong ito: ang tungkol sa bigas, palay, sinaing, at kanin. Mula sa pagiging isang malaya ay ikaw ay magiging isang asawa, pero ikaw pa rin ang tinutukoy. Walang esensyal na pagbabago sa iyong pagkatao. Bagkus, ang pagkakaibang ito ay hindi umusbong mula sa iyong pagkatao. Ang pagbabago mula sa pagiging isang malaya tungo sa pagiging isang asawa ay hindi pangloob na pagbabago. Sa halip ito ay isang bagay na panglabas, na banyaga, na hindi natural o hiyang sa iyong pagkatao. Ito ay bagkus isang kathang lipunan lamang.
Dito makikita na ang basehan ng tunggalian ay isang kawalaan. Wala itong matatag na basehan; ito ay wala. Ngunit ang tunggalian ay kitang-kita at talagang nararamdaman. Ang relasyon ng dalawang taong hindi pa kasal ay naipagtitibay ng kasal lamang sa mata ng lipunan; and isang taong malaya naman talí na kaagad ng kasal, ng konsepto nito. Maliban pa dito, ang mapanlinlang na pagpapakita sa pagiging kasal bilang nakatataas ay hindi nakikita bilang isang panlilinlang. Sa halip ito ay tinatanggap bilang katotohanan.
Sa ating diskusyon, naipakita kung bakit isang panlilinlang ang pagiging nakatataas ng kalagayan ng pagiging kasal. Sa kasamaang palad ito ay tinatanggap pa rin bilang katotohanan. Ito malamang ay dahil malalim na ang kapit nito sa ating kultura, sa ating pag-iisip, sa ating lipunan at mga institusyon nito. Muli, kahit ito ay isang panlilinlang, matindi ang epekto nito sa lipunan at sa mga indibidwal na tao.
Sa proseso ng pagiging isang asawa mula sa pagiging isang malaya ay maaaring makita bilang paglipat mula sa pagiging dehado tungo sa pagiging nakatataas. Ngunit ito ay isang pagtingin na hindi lamang nakakapanlinlang, ito ay isang pagtingin na mali. Ang bagong kalagayan na ito, ang kalagayan ng pagiging kasal—pagiging nakatataas—sa totoo lang ay isa muling kalagayan ng pagiging dehado. Sa anong paraan? Sa bagong kalagayang ito, ang kalagayan ng pagiging kasal, ang dating malaya na ngayon ay isang asawa ay pumapasok sa isang kalagayan na siya ay magiging dehado ulit. Ang nakatataas na taong kasal ay sa totoo dehado rin sa kalagayan ng pagiging kasal. Ang nangyayari ay hindi man lang pagbabaligtad ng tunggalian, kundi isang pagpasok sa isa pa muling tunggalian.
Paano ito nagiging pagpasok sa isa pa muling tunggalian? Tingnan natin ang tradisyunal na struktura ng kasal: ito ay pinapasukan ng isang lalaki at isang babae. Ang kasal ay pagsasama ng isang lalaki at isang babae, at sa sitwasyong ito nakikita kung paano nagiging paraan ito ng pagpapanatili ng patriyarka. Dito kasi maaaring ilagay sa konkretong sitwasyon ang tunggalian sa pagitan ng babae at lalaki na tinuligsa ni Cixous. Ayon ay Friedrich Engels, “Ang nangungunang pagsisiil na lumilitaw sa kasaysayan ay sumasabay sa tunggalian sa pagitan ng lalaki at babae na nasa loob ng kasal”. Tingnan natin ito nang mas mabuti. Ang ina ang ilaw ng tahanan, at ang ama ang haligi ng tahanan. Ang babae ay pasibo, ang lalaki ay aktibo. Sa tradisyunal na kasal, makikita na ang babae ang dehado, at ang lalaki ang mas nakatataas. Babae na nga ang kailangang magpalit ng pangalan, siya pa ang napipiit sa pagiging tradisyunal na nangangasiwa sa bahay; siya ang nagdadalantao, at siya pa ang tradisyunal na tagapangalaga ng bata. (Sa usapin din ng pagkakaroon ng anak makikita kung bakit ang tunggalian na nagaganap sa loob ng kasal ay wala ring basehan. Babae ang nagluluwal ng sanggol, at bagkus babae lang, at hindi naman talaga lalaki, ang sigurado kung sino ang anak niya.) Ang ganitong sitwasyon sa kasal ay tinatawag ni Christine Delphy na isang domestic mode of production, isang kontrata para sa paggawa. Hindi lamang isang pagpapanatili ng patriyarka ang nagaganap, kundi isa din itong manipestasyon ng kapitalismo (itong aspetong ito, siyempre, ay masyado nang malaki para sa ating diskusyon). Kaya ito nagiging paraan ng pagpapanatili ng patriyarka dahil ang tungklin ng babae ay limitado lang sa bahay at sa gawaing-bahay. Ang ganitong sitwasyon ang mas lalong dumidiin sa pagiging pasibo ng babae at aktibo ng lalaki, at sa tunggalian sa pagitan ng dalawa. Ito ang bagong tunggalian na papasukin matapos iwan ang tunggalian sa pagitan ng taong malaya at ng taong kasal.
Kakasa ka nga ba sa kasal? Sa katunayan, walang iisang solusyon sa problemang ito, ang problema ng kasal. May mga masasabing sagot o solusyon na maaaring maglikha pa muli ng isa pang panibagong problema. Kung sabihin natin na ang pagiging isang malaya naman ang paboran, ito ay lilikha lamang ng isa pa muling tunggalian, isa pa muling sitwasyon ng diskriminasyon. Ang pinaka linalayon ng diskusyong ito sa gayon ay maipakita ang nakatagong tunggaliang ito, ang mga pagsisiil na tinatago ng mapanlinlang na katotohanan, at marahil sa proseso ay makatulong sa iba sa kanilang pagdedesisyon kung ang mahahaba-habang lakarán ay sa altár nga ang kahahantungan.
Isang Sanggunian para sa Isinagawang Pagsasalin ng mga Salita
Inggles Pilipino
binary oppositions tunggalian
privileged term nakatataas
“unprivileged” term dehado
Western Kanluranin
Sa magaganap na diskusyon dito, at sa paksang tatalakayin, ang mainam na gamiting pamamaraan ng pagtatalakay ay ang pagsuri sa tunggalian. Linalayong maipakita habang lumalawak ang diskusyon ang tungglian na namamagitan sa dalawang grupo ng tao sa lipunan, na maipapakilala mamaya.
Mahaba-haba man ang lalakarin sa altár pa rin makakarating.
Ito ay isang popular na kasabihan ng mga Pilipino ukol sa mga romantikong relasyon sa pagitan ng dalawang tao. Ang proseso ng isang pag-iibigan, gaano man kahabang panahon ang itinagal, ay iisa at iisa din naman ang kahahantungan. Sa katunayan, nakikitang legal o morál o tunay na matibay na ang isang relasyon sa pamamagitan lamang ng pagpapakasal. Mula sa pagiging magkarelasyon lamang, kayo ay mag-asawa na; matibay na ang relasyon sa mata ng simbahan, ng batas, at ng lipunan. Pero ang tanong dito ay kung ano nga ba talaga ang ipinagbago ng isang taong hindi kasal (ang isang taong hindi kasal ay tatawagin nating malaya sa diskusyong ito) kapag siya ay nagpakasal na.
Ilagay natin ang tanong na ito sa ibang konteksto. Maraming tawag ang Pilipino sa bigas, at ang mga tawag na ito ay base pa sa kalagayan ng bigas na tinutukoy: maaaring ito ay palay pa lang, o bigas na, o sinaing, o kanin na luto na at ihahapag na sa kainan. Maraming pangalan para sa iisang bagay lamang na dumaan man sa iba’t-ibang proseso ay siya at siya pa rin naman.
Ganito tinitingnan ng mga Kanluranin (at siyempre, ng maraming Pilipino na rin) ang kasal—isang proseso. Naroroon ang tinatawag nilang engangement, o ang pagbitaw ng pangakong kasal sa pagitan ng dalawang tao. Naroroon ang tinatawag nilang wedding, ang kasal, o ang seremonya o ritwal kung saan ang pangako ng engagement ay binibigyang tibay. At sa huli, naroroon ang marriage, o ang estado—ang pamumuhay—ng dalawang kinasal bilang mag-asawa. Pero bago nitong tatlong nabanggit, ang isang tao ay malaya, hindi kasal, walang asawa, at bagkus ika nga nila ay walang sabit.
Maaari natin itong tingnan bilang isang proseso. Mula sa pagiging malaya, susundan mo ang prosesong nabanggit sa itaas tungong pagiging isang asawa. Pero sa diskusyong ito, titingnan natin ang sitwasyong ito bilang isang kaso ng tunggalian.
Isa itong kaso ng tunggalian dahil ang isang kalagayan ay mas pinapaboran kaysa sa isa pang kalagayan. Dahil pa may isang kalagayang pinapaboran, ang mga taong wala sa kalagayang ito ay malamang nakararanas ng tipo ng diskriminasyon o tinitingnan na mas mababa ang antas sa lipunan. Ang pagiging kasal ay mas pinapaboran kaysa sa pagiging malaya. Dito makikita ang sakal ng kasal sa mga hindi pa kinakasal. Ang mga malaya ay nakakaramdam ng pangangailangang maging isang asawa, mapunta sa kalagayang mas pinapaboran ng mga institsyon ng lipunan—ekonomiya, relihyon, pulitika, at iba pa. Ang dalawang sitwasyon—ang pagiging kasal at pagiging malaya—ay dalawang bahagi ng iisang proseso, ngunit sila ay nagpapakita ng tunggalian.
2. Patriyarka, Kanluraning Batayan, at Lokal na Konteksto
Sa pamilya namin, ang dalawa kong tiyahin na hindi nangibang bansa matapos mag-aral ay hindi umalis sa poder ng kanilang mga magulang hanggang sila ay magpakasal. Sa katunayan, and pag-alis sa poder ng magulang mo sa dahilang hindi pag-aasawa ay tinitingnan ng aming pamilya (at ng iba pa palang mga pamilya) bilang isang bagay na kakaiba at taliwas sa kung ano ang nararapat. Kumbaga, ang dalawang lehitimong dahilan para iwan ang poder ng iyong magulang ay kasal o pangingibang bansa upang magtrabaho.
Dahil ito—ang sitwasyon ng aming pamilya—ang naging basehan ng diskusyong ito, ang pagmumuni-muning nakasaad sa papel na ito karamihan kung hindi man lahat ay personal na pag-iisip. Sa sitwasyon ng pamilya namin makikita ang isa pang manipestasyon ng sakal ng kasal sa mga taong malaya. Dahil ang kasal ay tinutring na isang simbolo ng integridad, at tinitingnan din bilang isa sa dalawa lamang na dahilan pang iwan ang poder ng iyong magulang, may kapit, may paniniil na kaagad sa iyo bilang isang malaya ang kasal.
Nabanggit sa nakaraang bahagi ng diskusyon ang Kanluraning pagtingin sa kasal. Ayon kay Hélène Cixous, ang kasaysayan ng Kanluran ay kasaysayan ng patriyarka. Mayroong direktang koneksyon ang kasal at ang patriyarkang dinala ng mga Kanluraning mananakop dito sa Pilipinas. Ito ay makikita habang lumalawak ang diskusyon.
Sa isang mag-asawang matatawag na steryotipikal o tradisyunal, makikita ang pagkadehado ng babae sa sitwasyong iyon. Maaring may mga mag-aasáwa na mas dehado ang lalaki, o di kaya ay walang dehado at naatataas, patas lang ang katayuan sa kasalan. Pero sa karamihan, mas dehado talaga ang babae. Ang kasalan ng isang babae at isang lalaki ay isang manipestasyon ng patriyarkang domestiko. Suriin natin: kapag nagpakasal ang isang lalaki at babae, kadalasan ay kinkuha ng babae ang apelyido ng lalaki. Kahit pa man sabihin natin na ito ay pangalan lamang, isang salitang nakasulat lamang sa papel, ang pangalan pa rin ay bahagi ng katauhan ng isang tao. Bahagi ito ng pagkakakilanlan ng isang tao, ng isang babae, sa kanyang sarili. Sa pagpapakasal, dahil nagpapalit ng pangalan ang babae, nagsasakripisyo na siya kaagad ng isang bahagi ng kanyang pagkatao.
3. Kakasa Ka ba (sa Kasal)?
Masasabing ang kagustuhan ng karamihang taong malaya na magpakasal ay isang manipestasyon ng tinatawag na evolutionary pressure na magkaanak at panatiliin pa ang lahi ng mga tao dito sa mundo. Ngunit ito ay isang pagtingin na maaring makita bilang isang pagrarason lang na pabor sa kasal. Sa katunayan, ang pagpapakasal ay isang paraan ng reaksyonaryong patriyarka para mapanatili ang posisyon nito bilang mas nakatataas. Sa anong paraan? Sa pamamagitan ng pagpapanatili sa tradisyunal na pagtingin sa kasal, napapanatili ang pagsiil sa kababaihan. Ito ay mas mapapalawig sa bandang pagtatapos ng diskusyon.
Mas napapanatili din ang kapit ng patriyarka sa lipunan sa pamamagitan ng kasal dahil ipinapakita nito na ang pagiging kasal ay isang kalagayang nakatataas at pinapaboran. Ngunit sa katotohanan, walang pagkakaiba ang pagiging malaya sa pagiging kasal. Ang dalawa ay dalawang bahagi ng iisang proseso, at sa totoo lang ay iisa lang naman ang tinutukoy—iisang tao. Balikan natin ang diskusyon sa unang bahagi ng kabuuan ng diskusyong ito: ang tungkol sa bigas, palay, sinaing, at kanin. Mula sa pagiging isang malaya ay ikaw ay magiging isang asawa, pero ikaw pa rin ang tinutukoy. Walang esensyal na pagbabago sa iyong pagkatao. Bagkus, ang pagkakaibang ito ay hindi umusbong mula sa iyong pagkatao. Ang pagbabago mula sa pagiging isang malaya tungo sa pagiging isang asawa ay hindi pangloob na pagbabago. Sa halip ito ay isang bagay na panglabas, na banyaga, na hindi natural o hiyang sa iyong pagkatao. Ito ay bagkus isang kathang lipunan lamang.
Dito makikita na ang basehan ng tunggalian ay isang kawalaan. Wala itong matatag na basehan; ito ay wala. Ngunit ang tunggalian ay kitang-kita at talagang nararamdaman. Ang relasyon ng dalawang taong hindi pa kasal ay naipagtitibay ng kasal lamang sa mata ng lipunan; and isang taong malaya naman talí na kaagad ng kasal, ng konsepto nito. Maliban pa dito, ang mapanlinlang na pagpapakita sa pagiging kasal bilang nakatataas ay hindi nakikita bilang isang panlilinlang. Sa halip ito ay tinatanggap bilang katotohanan.
Sa ating diskusyon, naipakita kung bakit isang panlilinlang ang pagiging nakatataas ng kalagayan ng pagiging kasal. Sa kasamaang palad ito ay tinatanggap pa rin bilang katotohanan. Ito malamang ay dahil malalim na ang kapit nito sa ating kultura, sa ating pag-iisip, sa ating lipunan at mga institusyon nito. Muli, kahit ito ay isang panlilinlang, matindi ang epekto nito sa lipunan at sa mga indibidwal na tao.
Sa proseso ng pagiging isang asawa mula sa pagiging isang malaya ay maaaring makita bilang paglipat mula sa pagiging dehado tungo sa pagiging nakatataas. Ngunit ito ay isang pagtingin na hindi lamang nakakapanlinlang, ito ay isang pagtingin na mali. Ang bagong kalagayan na ito, ang kalagayan ng pagiging kasal—pagiging nakatataas—sa totoo lang ay isa muling kalagayan ng pagiging dehado. Sa anong paraan? Sa bagong kalagayang ito, ang kalagayan ng pagiging kasal, ang dating malaya na ngayon ay isang asawa ay pumapasok sa isang kalagayan na siya ay magiging dehado ulit. Ang nakatataas na taong kasal ay sa totoo dehado rin sa kalagayan ng pagiging kasal. Ang nangyayari ay hindi man lang pagbabaligtad ng tunggalian, kundi isang pagpasok sa isa pa muling tunggalian.
Paano ito nagiging pagpasok sa isa pa muling tunggalian? Tingnan natin ang tradisyunal na struktura ng kasal: ito ay pinapasukan ng isang lalaki at isang babae. Ang kasal ay pagsasama ng isang lalaki at isang babae, at sa sitwasyong ito nakikita kung paano nagiging paraan ito ng pagpapanatili ng patriyarka. Dito kasi maaaring ilagay sa konkretong sitwasyon ang tunggalian sa pagitan ng babae at lalaki na tinuligsa ni Cixous. Ayon ay Friedrich Engels, “Ang nangungunang pagsisiil na lumilitaw sa kasaysayan ay sumasabay sa tunggalian sa pagitan ng lalaki at babae na nasa loob ng kasal”. Tingnan natin ito nang mas mabuti. Ang ina ang ilaw ng tahanan, at ang ama ang haligi ng tahanan. Ang babae ay pasibo, ang lalaki ay aktibo. Sa tradisyunal na kasal, makikita na ang babae ang dehado, at ang lalaki ang mas nakatataas. Babae na nga ang kailangang magpalit ng pangalan, siya pa ang napipiit sa pagiging tradisyunal na nangangasiwa sa bahay; siya ang nagdadalantao, at siya pa ang tradisyunal na tagapangalaga ng bata. (Sa usapin din ng pagkakaroon ng anak makikita kung bakit ang tunggalian na nagaganap sa loob ng kasal ay wala ring basehan. Babae ang nagluluwal ng sanggol, at bagkus babae lang, at hindi naman talaga lalaki, ang sigurado kung sino ang anak niya.) Ang ganitong sitwasyon sa kasal ay tinatawag ni Christine Delphy na isang domestic mode of production, isang kontrata para sa paggawa. Hindi lamang isang pagpapanatili ng patriyarka ang nagaganap, kundi isa din itong manipestasyon ng kapitalismo (itong aspetong ito, siyempre, ay masyado nang malaki para sa ating diskusyon). Kaya ito nagiging paraan ng pagpapanatili ng patriyarka dahil ang tungklin ng babae ay limitado lang sa bahay at sa gawaing-bahay. Ang ganitong sitwasyon ang mas lalong dumidiin sa pagiging pasibo ng babae at aktibo ng lalaki, at sa tunggalian sa pagitan ng dalawa. Ito ang bagong tunggalian na papasukin matapos iwan ang tunggalian sa pagitan ng taong malaya at ng taong kasal.
Kakasa ka nga ba sa kasal? Sa katunayan, walang iisang solusyon sa problemang ito, ang problema ng kasal. May mga masasabing sagot o solusyon na maaaring maglikha pa muli ng isa pang panibagong problema. Kung sabihin natin na ang pagiging isang malaya naman ang paboran, ito ay lilikha lamang ng isa pa muling tunggalian, isa pa muling sitwasyon ng diskriminasyon. Ang pinaka linalayon ng diskusyong ito sa gayon ay maipakita ang nakatagong tunggaliang ito, ang mga pagsisiil na tinatago ng mapanlinlang na katotohanan, at marahil sa proseso ay makatulong sa iba sa kanilang pagdedesisyon kung ang mahahaba-habang lakarán ay sa altár nga ang kahahantungan.
Isang Sanggunian para sa Isinagawang Pagsasalin ng mga Salita
Inggles Pilipino
binary oppositions tunggalian
privileged term nakatataas
“unprivileged” term dehado
Western Kanluranin
Ashes to Ashes by Mohammad L. Lim and Carmellie Anjoy M. Salvado
The treatment of death in a society reflects so much of its culture and history. Humans have this attitude towards death; may it be to escape it, to live boldly and face it without fear, or look forward to it and what may come after. To some it is the final act, but to most it is only a passage to something else. It is the bold nothingness that comes after death that sprouts so many beliefs, so many fears and masks. Funerals numb us of the pain. It is a necessary step for the bereaved. If not numb us, force it on us in an explosion of emotion and then tenderly lull us to comfortable melancholy.
We have never experienced the death of someone we have been so very attached to, thank goodness, but the sanctity of these final moments do not escape us. Looking at the various ways that people mourn and how they treat the ones they mourn for, and coming from different backgrounds ourselves, we can’t help but wonder about the difference that seems to just have taken over us. The same emotions exist: sadness from the loss of a loved one, pain, reverence, and also fear, but why this fragmentation? Why does it have to be so different for so many people when we’re only just going through the same things?
This paper will explore only a tiny portion of this problematization. One of the beliefs that has been strongly entangled with another and yet has been at opposition with it for so long, is Christianity, maybe more strongly linked to the issue here is Roman Catholicism, but we will be referring to the church in general, and in its more traditional sense for the sake of argument, for we grant it that there has already been a lot of long existing movements inside the church itself to open up the church’s more rigid practices.
Cremation is strongly frowned upon in Christianity for the reason that it destroys the body. Burning the body upon death is disrespectful and would ruin the chances of the body for resurrection. Earth burial is more firmly recommended by the church, it is also an imitation of Christ’s own burial. With all the traditions that surround a Christian funeral, and how in history it is considered an honor for the body to be displayed for the public before burial, embalming is usually done for the body to make it to its final resting place.
This paper will explore how these issues came to be and along with it, the possibility of cremation being a more accepted form of disposing the dead, as opposed to inhumation involving embalming.
We will be using the historical background of each practice along with each of its processes. Embalming and cremation each have been constituted historically, but this formation covered up now by the naturalization that has happened throughout the years, but with this naturalization also comes the non-philosophy of these practices. Derrida argues that deconstruction is history and in digging through the history of terms, brings it back to the philosophical realm, which is needed to denaturalize the accepted. The cornerstone we are using as leverage in this paper is the strong reservation that Christianity expresses against cremation, remonstrating its disrespect for the human body, whilst on the other hand approving embalming, which is usually used for the traditional Christian funeral. Herein lies the rub, for the history and process of embalming reveals a defection in the cornerstone and this is what this paper will explore. (McQuillan, 2001)
Scholars have generally agreed that cremation started around the early Stone Age, most likely around 3000 B.C.E. and is theorized to have started from the West as there are evidences found in Europe that point out to such hypotheses. Followed by the Mycenaean Age up to the Greeks, cremation became an important part of Grecian custom and was encouraged then due to its health and expedient burial of slain warriors. The Romans also adopted this culture, widely practiced it, and cremated remains were generally stored in elaborate urns, often within columbarium-like buildings. By 400 A.D. however Constantine’s Christianization of the Empire lead to the utter replacement of cremation to earth burial, mostly to differentiate Christianity from Greek and Roman Paganism of which cremation was the common practice. Modern cremation was not to be heard till 1876 after years of experimentation into the making of a dependable chamber.
The process of cremation starts with the body being laid on to an oven-like structure called a retort which is then heated to a temperature of 1800 degrees Celsius or 2500 degrees Fahrenheit. After which it takes 2 to 3 hours for the process to reduce the body to bone fragments. After cooling the retort, the cremains are collected, these bone fragments are then eased into a fine powdery texture, hence the “ashes”. The ashes can now be presented to the bereaved in a decorative urn of their choice. More people want their ashes spread out on their favorite places, somewhere close to home, into the ocean, set in jewelry or even launched into orbit or with a bang through fireworks. Either way, the person’s remnants can now be spread out the way they wanted to, or be kept nearer to the loved ones.
Embalming more famously started with the Ancient Egyptians’ practice of preserving the dead, or mummification, believing that preserving the body gives the soul a better chance to get to the afterlife. It was then practiced in the West in a lesser degree, used for preserving soldiers who died in war who wanted to be buried closer to home, but at the downfall of the Egyptian civilization the practice died down and Christians buried their dead without the process. It was popularized in North America largely due to the embalming of Abraham Lincoln for a public viewing and also the embalming of soldiers in the Civil War to get them home to their families intact.
Modern embalming methods have now been developed through trial and error. They usually last about 2 – 4 hours depending on how skilled the embalmer is. It is more advisable for embalming to start as soon as possible so the dead hasn’t decayed as much yet. There are two common types: hypodermic and arterial. The process starts with stripping the corpse naked, with possibly a modesty cloth for the sensitive areas, washing of the body all over with disinfectant and the flexing of limbs and the head if rigor mortis has set in. Any wounds found in the body are disinfected. The throat, nasal passage, anus, and vagina are filled with cotton saturated with a solution. Next, body is drained of blood usually through the armpits or neck. Usually cold embalmer tables have canals on their sides to conveniently dispose of the blood from the cadavers. The blood is replaced by injecting formaldehyde or some mixture of it. For hypodermic, this is done also through the armpits or neck, but for arterial, the heart is opened and the preservatives pumped through there. Embalmers usually have pumps to get the job done faster, although careful notice should be observed of the pressure of the pump because too high would mean that the body would get blisters on the skin, or have veins erupt. The preservative is circulated through the body using hand held roller-massagers over the skin. Formaldehyde turns the skin grey, which is why they mix it with other solutions to match the skin tone of the deceased if there is going to be an open casket viewing.
However the internal organs are of an entirely different matter. A trocar is a long hollow metal tube with a removable sharp point and attached to a suction device. The trocar is then inserted just above the navel which then sucks out the person’s digestive system, including the rectum, stomach, etc. The trocar is then pushed to the diaphragm and into the chest for further removal of the internal organs. After getting rid of the internal organs concentrated preserving fluids are then put into the corpse, still using the trocar. And incisions on the skin will be stitched again and the body is washed thoroughly again.
The last part of the embalming process is focused on the face. To keep the mouth closed, the embalmer stitches the lips together by using a needle that is passed from the inner surface of the lower lip, up in front of the gums, through into one nostril, across to the other nostril and back again into the mouth behind the upper lip. Afterwards cotton is placed on the gums and lips. To show a more “au naturel” look. The chemicals to preserve the body tend to shrink the eyes and to cope with this, cotton or plastic is placed on the underneath the person’s eyelids. The eyes are then closed by using eye cement on the edges. Makeup can cover up the rest.
It can be seen that through each of the processes that there is quite a considerable difference between the two of handling the dead. Though the masses would commonly choose, or rather the bereaved would commonly choose, for embalming in preparation for the earth burial practice in the Christian tradition.
The various customs surrounding burial depends on the beliefs and environment and other externalities. There are various advantages to cremation rather than earth burial and embalming. One of them being that an earth burial would be expensive taken from different views. “Death and Taxes” the family of the bereaved would be spending more for an earth burial. Aside beautifying the corpse and embalming, they must also pay for the land or area to be used as the resting place of the dead. It is also expensive in terms of land area. Acres upon acres of land are being used for the resting place of the dead which the living could utilize.
Though the dominant Christian tradition would not necessarily prohibit cremation but would not encourage the practice due the reason that it would be the desecration of the body which they would refer to as a “Temple of God”. What most fail to see, is that embalming would be a greater desecration of the body. The process of cremation would be simple and thorough. Embalming on the other hand would practically “rape” the body and leave nothing but artificiality. What is left of the body is nothing of the former self. The components left would be nothing but chemicals, cotton, and what other material to simulate life. And through this we can see that the practice of embalming the dead would just be for the sake of vanity. The beautification of the dead which the dead would most certainly not use and it anesthetizes the ugliness of death for the bereaved. Aside from this the blood which the dominant religion views as sacred would be taken from the dead. This would be a problematic set-up of the divinity of the blood of people.
Embalming and cremation would both, to a certain degree, desecrate the body of the departed. However, politics and the forgetfulness of history has marginalized one in favor of another when in digging through their past, we have found that they are in some way level in their “crimes”. People have been so protective of their beliefs and the walls have been built and rebuilt up so high between us that we forget to see that we are actually standing on the same ground. What is true became different from what is essential. If these defective cornerstones crumble, what would be left of us? Is there still more to fight for, to fight with?
Some beliefs stand strong because it is not another. It is what’s right only because it is not what’s wrong. The individual, wherever it is, has a way of expressing itself, in some way or another. We don’t know who invented these fragments in the first place but the human does not stop being human just because one does not exercise the same rites as another. There is more to that. In all these bursts of emotions, there is a lull in the heart that all of us seek.
References:
• http://www.religioustolerance.org/crematio.htm
• http://www.morbidoutlook.com/nonfiction/articles/2004_02_modfuneral.html
• http://www.cremationassociation.org/html/history.html
• http://www.christianitytoday.com/ct/2002/may21/27.66.html?start=2
(Note: References accessed on 7 September 2009.)
• McQuillan, M. (2001) Introduction: Five Strategies for Deconstruction.
We have never experienced the death of someone we have been so very attached to, thank goodness, but the sanctity of these final moments do not escape us. Looking at the various ways that people mourn and how they treat the ones they mourn for, and coming from different backgrounds ourselves, we can’t help but wonder about the difference that seems to just have taken over us. The same emotions exist: sadness from the loss of a loved one, pain, reverence, and also fear, but why this fragmentation? Why does it have to be so different for so many people when we’re only just going through the same things?
This paper will explore only a tiny portion of this problematization. One of the beliefs that has been strongly entangled with another and yet has been at opposition with it for so long, is Christianity, maybe more strongly linked to the issue here is Roman Catholicism, but we will be referring to the church in general, and in its more traditional sense for the sake of argument, for we grant it that there has already been a lot of long existing movements inside the church itself to open up the church’s more rigid practices.
Cremation is strongly frowned upon in Christianity for the reason that it destroys the body. Burning the body upon death is disrespectful and would ruin the chances of the body for resurrection. Earth burial is more firmly recommended by the church, it is also an imitation of Christ’s own burial. With all the traditions that surround a Christian funeral, and how in history it is considered an honor for the body to be displayed for the public before burial, embalming is usually done for the body to make it to its final resting place.
This paper will explore how these issues came to be and along with it, the possibility of cremation being a more accepted form of disposing the dead, as opposed to inhumation involving embalming.
We will be using the historical background of each practice along with each of its processes. Embalming and cremation each have been constituted historically, but this formation covered up now by the naturalization that has happened throughout the years, but with this naturalization also comes the non-philosophy of these practices. Derrida argues that deconstruction is history and in digging through the history of terms, brings it back to the philosophical realm, which is needed to denaturalize the accepted. The cornerstone we are using as leverage in this paper is the strong reservation that Christianity expresses against cremation, remonstrating its disrespect for the human body, whilst on the other hand approving embalming, which is usually used for the traditional Christian funeral. Herein lies the rub, for the history and process of embalming reveals a defection in the cornerstone and this is what this paper will explore. (McQuillan, 2001)
Scholars have generally agreed that cremation started around the early Stone Age, most likely around 3000 B.C.E. and is theorized to have started from the West as there are evidences found in Europe that point out to such hypotheses. Followed by the Mycenaean Age up to the Greeks, cremation became an important part of Grecian custom and was encouraged then due to its health and expedient burial of slain warriors. The Romans also adopted this culture, widely practiced it, and cremated remains were generally stored in elaborate urns, often within columbarium-like buildings. By 400 A.D. however Constantine’s Christianization of the Empire lead to the utter replacement of cremation to earth burial, mostly to differentiate Christianity from Greek and Roman Paganism of which cremation was the common practice. Modern cremation was not to be heard till 1876 after years of experimentation into the making of a dependable chamber.
The process of cremation starts with the body being laid on to an oven-like structure called a retort which is then heated to a temperature of 1800 degrees Celsius or 2500 degrees Fahrenheit. After which it takes 2 to 3 hours for the process to reduce the body to bone fragments. After cooling the retort, the cremains are collected, these bone fragments are then eased into a fine powdery texture, hence the “ashes”. The ashes can now be presented to the bereaved in a decorative urn of their choice. More people want their ashes spread out on their favorite places, somewhere close to home, into the ocean, set in jewelry or even launched into orbit or with a bang through fireworks. Either way, the person’s remnants can now be spread out the way they wanted to, or be kept nearer to the loved ones.
Embalming more famously started with the Ancient Egyptians’ practice of preserving the dead, or mummification, believing that preserving the body gives the soul a better chance to get to the afterlife. It was then practiced in the West in a lesser degree, used for preserving soldiers who died in war who wanted to be buried closer to home, but at the downfall of the Egyptian civilization the practice died down and Christians buried their dead without the process. It was popularized in North America largely due to the embalming of Abraham Lincoln for a public viewing and also the embalming of soldiers in the Civil War to get them home to their families intact.
Modern embalming methods have now been developed through trial and error. They usually last about 2 – 4 hours depending on how skilled the embalmer is. It is more advisable for embalming to start as soon as possible so the dead hasn’t decayed as much yet. There are two common types: hypodermic and arterial. The process starts with stripping the corpse naked, with possibly a modesty cloth for the sensitive areas, washing of the body all over with disinfectant and the flexing of limbs and the head if rigor mortis has set in. Any wounds found in the body are disinfected. The throat, nasal passage, anus, and vagina are filled with cotton saturated with a solution. Next, body is drained of blood usually through the armpits or neck. Usually cold embalmer tables have canals on their sides to conveniently dispose of the blood from the cadavers. The blood is replaced by injecting formaldehyde or some mixture of it. For hypodermic, this is done also through the armpits or neck, but for arterial, the heart is opened and the preservatives pumped through there. Embalmers usually have pumps to get the job done faster, although careful notice should be observed of the pressure of the pump because too high would mean that the body would get blisters on the skin, or have veins erupt. The preservative is circulated through the body using hand held roller-massagers over the skin. Formaldehyde turns the skin grey, which is why they mix it with other solutions to match the skin tone of the deceased if there is going to be an open casket viewing.
However the internal organs are of an entirely different matter. A trocar is a long hollow metal tube with a removable sharp point and attached to a suction device. The trocar is then inserted just above the navel which then sucks out the person’s digestive system, including the rectum, stomach, etc. The trocar is then pushed to the diaphragm and into the chest for further removal of the internal organs. After getting rid of the internal organs concentrated preserving fluids are then put into the corpse, still using the trocar. And incisions on the skin will be stitched again and the body is washed thoroughly again.
The last part of the embalming process is focused on the face. To keep the mouth closed, the embalmer stitches the lips together by using a needle that is passed from the inner surface of the lower lip, up in front of the gums, through into one nostril, across to the other nostril and back again into the mouth behind the upper lip. Afterwards cotton is placed on the gums and lips. To show a more “au naturel” look. The chemicals to preserve the body tend to shrink the eyes and to cope with this, cotton or plastic is placed on the underneath the person’s eyelids. The eyes are then closed by using eye cement on the edges. Makeup can cover up the rest.
It can be seen that through each of the processes that there is quite a considerable difference between the two of handling the dead. Though the masses would commonly choose, or rather the bereaved would commonly choose, for embalming in preparation for the earth burial practice in the Christian tradition.
The various customs surrounding burial depends on the beliefs and environment and other externalities. There are various advantages to cremation rather than earth burial and embalming. One of them being that an earth burial would be expensive taken from different views. “Death and Taxes” the family of the bereaved would be spending more for an earth burial. Aside beautifying the corpse and embalming, they must also pay for the land or area to be used as the resting place of the dead. It is also expensive in terms of land area. Acres upon acres of land are being used for the resting place of the dead which the living could utilize.
Though the dominant Christian tradition would not necessarily prohibit cremation but would not encourage the practice due the reason that it would be the desecration of the body which they would refer to as a “Temple of God”. What most fail to see, is that embalming would be a greater desecration of the body. The process of cremation would be simple and thorough. Embalming on the other hand would practically “rape” the body and leave nothing but artificiality. What is left of the body is nothing of the former self. The components left would be nothing but chemicals, cotton, and what other material to simulate life. And through this we can see that the practice of embalming the dead would just be for the sake of vanity. The beautification of the dead which the dead would most certainly not use and it anesthetizes the ugliness of death for the bereaved. Aside from this the blood which the dominant religion views as sacred would be taken from the dead. This would be a problematic set-up of the divinity of the blood of people.
Embalming and cremation would both, to a certain degree, desecrate the body of the departed. However, politics and the forgetfulness of history has marginalized one in favor of another when in digging through their past, we have found that they are in some way level in their “crimes”. People have been so protective of their beliefs and the walls have been built and rebuilt up so high between us that we forget to see that we are actually standing on the same ground. What is true became different from what is essential. If these defective cornerstones crumble, what would be left of us? Is there still more to fight for, to fight with?
Some beliefs stand strong because it is not another. It is what’s right only because it is not what’s wrong. The individual, wherever it is, has a way of expressing itself, in some way or another. We don’t know who invented these fragments in the first place but the human does not stop being human just because one does not exercise the same rites as another. There is more to that. In all these bursts of emotions, there is a lull in the heart that all of us seek.
References:
• http://www.religioustolerance.org/crematio.htm
• http://www.morbidoutlook.com/nonfiction/articles/2004_02_modfuneral.html
• http://www.cremationassociation.org/html/history.html
• http://www.christianitytoday.com/ct/2002/may21/27.66.html?start=2
(Note: References accessed on 7 September 2009.)
• McQuillan, M. (2001) Introduction: Five Strategies for Deconstruction.
Di Lahat ng Babae ay may Panty by Haniel Cherreguine
“ Panakip-butas mo lang pala ako”, yan ang hinanakit ng panty kung marunong lamang ito magreklamo. Ginawa ang panty para takpan ang kasarian ng mga babae. Ito ay literal na panakip-butas. Pante, tapalodo, salungguhit, o salawa kung ano man ang naimbentong tawagin ng mga Pilipino dito, ang konsepto ng panty ay naitaguyod na isang bagay na isinusuot lamang. Pero sa aking pagmumuni-muni at sa inspirasyon ni Luce Irigaray (Spectrum of the other Woman), ito pala ay maraming maituturo sa atin gaya ng kung ano ang pagiging babae.
“Therefore women weaves as it were, in order to veil herself, to wrap herself, to mask herself, as if it is a necessity to do for her to restore her wholeness.” - Woman Have Never Invented Anything but Weaving
Ano ang ginagawa ng “panakip” sa butas kundi isa itong mistulang maskara na nagtatago ng butas. Dahil pagdating ng gabi (at the end of the day), hinuhubad din ang panty at ang mas mahalaga ay kung ano ang nasa loob; ang butas. Ang butas ng pagkatao ng bawat isa sa ating mga kababaihan na parang hindi mapunan at kung matagpian man ay pansamantala lamang dahil sa diskriminasyon na tila hinukay ng mga dating kalalakihan sa butas na ito na mismong nagpapanganak ng bawat babaeng isinisilang sa mundo. Butas na hanggang ngayon ay hindi pa napapawi ngunit tinagpian lamang ng panakip upang magmukhang wala na nga; isipin nating ang mga may kakayahan sa buhay nagpapa-hymen rejuvenation para matakpan lang ang “butas ng pagkatao” nila ngunit para sa karamihan, wala. Panty na lang. Panty na madaling hubarin at naglalantad ng butas/kakulangan ng bawat babae sa buong sambayanan na siyang nambababoy dito. Ang buto ng diskriminasyon at pangbababoy ay taglay ng mga lalakeng sanggol na ipinapanganak, ang iilan sa kanila ay dudurugin ang mga buto (marahil dulot ng tamang edukasyon at pagpapalaki) at ang karamihan nama’y ibabaon ang mga ito upang tuluyang magbunga ng libog, muhi (gaya ng maling pagtratong nakikita nila sa komyunidad na kinalalakihan nila kung saan walang sapat na kakayahan ang mga tao para sa edukasyon) at para narin may mapagbubuntungan sa oras ng pangangailangan gaya na lamang ng pagsisi ni Adan na si Eba raw ang nagpakain sa kanya ng sinumpang prutas na ni hindi na nya kinonsidera ang mismong desisyon nya na siya mismo ang tumanggap nito na sa halip ay tumanggi. Ayon sa Bibliya mas naunang nilikha ng Diyos ang lalake kaysa sa babae, nangangahulugan lamang na mas mulat ang isipan ni Adan sapagkat nauna siyang nanirahan sa mundo kaysa kay Eba, hindi ba’t pinangalanan muna niya ang mga hayop at saka na lamang dumating si Eba na siya din mismo ang nagpangalan dito. Oo nga sabay sila nang binawalang kainin ang prutas ngunit ano, nang tinanong siya ng Diyos kung bakit niya kinain ang prutas sinisi parin nya ang inosenteng babae na ni hindi man lang alam idepensa ang sarili at ipinasa na lamang ang bintang sa ahas na nag-udyok sa kanya. Pero ganyan talaga: “That is all I have to say to you about femininity. It is certainly incomplete and fragmentary and does not always sound friendly” – L.I. Si Eba ang sinisisi pero ang kredibilidad (free-will) na binigay sa mga lalake, kay Adan napanindigan ba niya o hanggang ngayon sinisisi parin kay Eba? Parang hukom sa korte lang ha na sasabihin ng rapist na “kasi nakaka-akit siya”. Uhuh, not friendly. And not fair either.
Lahat naman siguro ng taong nasa tamang edad na ay alam na sa kabila ng mala-maskarang panty ay may butas na maaaring abusohin at lalong lumalim. Hindi naman na kakailanganin pang alisin ang maskara para mapatunayan at tanggapin na may butas. Ang sana lang wag nang itanggi pa ang butas. Ang butas na naidudulot ng mga lalake sapagkat hawak parin nila ang mga babae. Sa porn pa nga lang eh, bakit nasa babae ang malaking porsyento ng kahihiyan at ang lalakeng kasangkot ay mamacho pa sa paningin ng mga kapwa lalake, pero ang mga babae sila pa mismo ang mahihiya para sa porn actress.( “Shame which is considered to be a feminine characteristic”- The Shame that Demands Vicious Conformity). Sinasabi kasi ng mga lalake na lalake raw kasi sila kaya ayos lang na kapag babae dapat malinis at birhen. Palibhasa ang sosyalidad kasi natin mas mataas ang pagbibigay saludo sa etits na masigasig at minamata na lamang ang mga pukeng nawasak nito: “She is mutilated, amputated, humiliated…because of being a woman.”[p.113], -An Ex-orbitant Narcissism. Ang may etits pinagpala raw ng Diyos. Di patas oo, pero atlis kasabay na nagbabago ang panahon ngayon na ang kaugalian na ng mga kababaihan ay parang kahit sila mismo may etits na (clitoris=penis). Palaban ha, din a uso ang hiya.
Sa pag-ibig, di mo mamamalayan kinakarinyo na pababa ang panty mo, normal lang naman na ito’y malaglag minsan o paminsan-minsan basta ang mahalaga matuto kang pulutin ito agad. Oo normal lang na malaglagan ng panty at naisin ang pag-ibig: “women’s sexuality is made realized only through men’s sexuality so that women must and should and will have to continuously desire the penis – to continuously desire man – to desire to be loved”, -The vanity of a commodity. Kung di mo kayang makalimutan ang hapdi ng butas na naigawa sa iyo, matuto kang takpan muna ito pansamantala upang ipagpatuloy ang lakad ng buhay at muling bumangon. Mahalin ka man ng lalake o hindi, wag mong kakalimutang isuot muli ang iyong panty; sige lang isuot mo ang iyong bagong labang panty kung ang ideya ng pagiging respektable ang makakatulong sayo para makabangon uli.
Ihalintulad natin ang panty sa pagkatao, hindi ito dapat pinapahiram. Ang pagpapahiram ay nagbibigay ng sinyales na maaari itong maabuso ng nanghihiram. Dahil di tulad ng panyong pinapahiram, di ito pwedeng maibalik sayo ng hindi nagkakaron ng delikadong bahid na maaaring manghawa at mang-apekto ng iyong pagkatao. Hayaan mong ang panty mo ay para sa iyo lamang, angkinin mo ito maigi at pangalagaan dahil kung ang paghuhubad ng panty ay katumbas ng paghuhubad ng dangal paano ka na lamang kung naitakbo ang panty mo papalayo sa iyo? Huwag mo nang hahayaang maangkin pa muli ito ng mga lalake sapagkat ang panty ay pinaghihirapang maangkin, walang duda na napakamamahal nga naman ng mga lingerie ngayon. Talaga namang mababahiran ng dugo ang panty kung kaya’t lalabhan na lang ito pag madumi. Kahit pagod ka na wala kang choice, ikaw at ikaw parin ang maglalaba nito sapagkat ang asawa mo pagkagaling sa trabaho manonood na lamang ng telebisyon (oh, diskriminasyon na naman. Anyways..). Hala sige, guso’t gusutin mo maigi nang maalis ang mga nakakapit na mantya ng kahapon, pilitin mong alisin ang dumi ng mga irasyonal na emosyon na itinuro sayo ng mga lalakeng “manlulupig”. Ngunit kung di mo maalis, huwag kang magpapakamatay. Hindi naman na masyadong isyu ang kalinisan sa panahon ngayon, nasa pagdadala na laman yan. O kaya kung gusto mo palitan mo na lang ang gamit na gamit mong panty, bago pa ito maging saksi sa lahat ng kahangalan mo sa buhay. Eh ano naman kung di ka makabili ng bago? Di purket uso ang pagbabalandra ng panty ngayon ay nangangahulugan nang di ito ginagamit pangloob, wala naman makakakita at makakaalam ng walang pahintulot mula sayo eh. Isaisip at ipakita mo sa mga lalake na kontrolado mo yan at mapaninindigan mo. Gaya ng sinabi ko, nasa pagdadala lang yan!
Maraming uri ng panty, may disposable, synthetic na stain-free at bakal. Kahit pa sundalo ang asawa mo at wala siyang tiwala sayo wag mo paring hahayaan na pasuotin ka ng bakal na panty, pagkat ito ay mainit at maibigat sa damdamin at tanging ikaw lamang dapat ang makakaalam kung papaano maitatakpan ng husto ang butas na nagawa sayo sa paraang kumportable ka. Sa stain-free ka na lang astigin ka pa, walang pahid ng emosyon o kaya sa disposable na magastos man malinis at baggage-free ka naman. Wag na tayong vain, di naman kailangang maganda ang panty eh, pagkat tulad ng ating katawan na dinesenyo upang “madumihan” ganun din ang panty. Di naman talaga pang-akit ang panty eh, diba nga pantakip ito, at the same time pansalo din ng dumi mo! Ang katawan ng babae at ang kanyang panty, sapat na gawing kaaya-aya para di kadirihan pero tandaan na ang kaaya-aya ay iba sa kaakit-akit. Sapat na ang kaaya-aya, pero di naman na kakailanganin na kaakit-akit at patok sa panlasa ng lahat. Uulitin ko, wag na vain. Kung pagkatao nga ang panty, dapat may sapat kang kaalaman kung papano ito panatilihin/labhan at alam mo rin kung ano ang angkop na suotin at ito ay ang kumportableng simple at hindi ang T-back na masakit sa pwet kung makakapit. Panakip butas nga diba, takpan mo na ang butas wag mo na palalain pa. Di lahat ng tao ay karapat-dapat akitin. At papano kung wala kang pambili? Marami rin namang mga babaeng walang panty, pinaninindigan na lang nila mabuti sa paraang di na sila ang masasaktan at sa halip ay sila na ang nananakit. Pinapakita nila ang butas, ang diskriminasyon sa kanila, sila ang nagsisilbing aral sa lahat. Di nila kinakahiya ang butas pagkat alam nila na alam naman na ito ng buong mundo, di sila paaapekto sa sasabihin ng iba ukol sa butas nila.
Ano pa ang silbi ng panty? Para makapagtimpi sa bulong ng katawan. Ito ang nagkokontrol sa mga di-makabuluhang pagsabog na nais ilabas ng dalawang pares na labi na nasa loob nito. Sana’y may panty na rin ang utak nating mga babae tutal ito naman din ang nagdidikta sa ating mga ikinukubling mga labi. “Mapaano man ang desisyon mo, panindigan mo ito” yan ang sasabihin ng panty at yan ang di itinuturo ng brip kung kaya’t napakadali para sa mga babae ang umamin ng pagkakamali kaysa sa mga lalake. ;)
Para maibalanse ang lahat, sasabihin kong hindi lahat ng may panty ay babae (may mga lalake ring may butas dahil nasapul ng mga babaeng walang panty patunay na hindi lang mga babae ang martir) pero lahat ng babae ay may panty (malamang diba, totoo naman. Kailangan magsuot eh). Pero kung lalagyan ko ng metapora, sa panahon ngayon sasabihin kong di lahat ng babae ngayon ay merong panty --- di lahat ng babae ngayon ay may butas na dulot ng diskriminasyon pagkat di lahat ngayon ay pumapayag na magpabutas (literal man o hindi ang pagkakaintindi mo sa pangungusap na ito kung mangyari man na ang pakikipagtalik ng babae sa lalake at pagdudulot ng butas ay isang diskriminasyon para sayo).
Tayong mga babae, alam natin na sa kabila ng ating mga panty ay may mga kambal o magkakamukhang imahe na iba-iba ang porma pero pare-pareho lamang. Ano pa ang dapat ikahiya? Tara , sabay-sabay na tayong maghubad ng ating mga panty.
“A little girl will become woman only in terms of lack, absence, default, etc.” – The very envious nature.
Sources:
Hinanakit ng panty - www.pinoymoneytalk.com/forum/index.php?topic=22557.0
Origin/purpose of panty - www.theoriginof.com/panty.html
Book of Genesis
Metal panty - www.thefind.com/apparel/browse-heavy-metal-mesh-panties
Stain-free/ synthetic- www.freepatentsonline.com/4900320.html
itdelo.info/how-should-women-choose-panty
Luce Irigaray (Spectrum of the other Woman):
A painful way to become a woman
Woman as a certain lack of characteristics
An Ex-orbitant Narcissism
Woman Have Never Invented Anything but Weaving
The vanity of a commodity.
The very envious nature.
The Shame that Demands Vicious Conformity
Subscribe to:
Posts (Atom)